Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου…
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…
Εκεί δάφνες και βάγια θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια
στο χώμα το στρωμένο με τʼ αμπελομάνιλα,
κνίσες, τσουγκρίσματα και Χριστός Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου…
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου,
με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!..

Στη συνέχεια δίνει απάντηση σε δύο ερωτήματα.
Πρώτο ερώτημα: Γιατί μαθαίνουμε Αρχαία Ελληνικά;
Όχι μόνο για να γνωρίσουμε την χώρα που θεωρείται το λίκνο του πανανθρώπινου πολιτισμού, που θεμελίωσε πανανθρώπινα ιδανικά, στοιχεία παγκόσμιας εμβέλειας, ούτε βέβαια για να εντρυφήσουμε στη γλώσσα, της οποίας τα πλούτη διατηρούνται πολυεδρικά σε πολλές ξένες γλώσσες, αλλά για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το αρχαίο πνεύμα, στο οποίο καθρεφτίζονται οι βασικές αξίες όλης της ανθρωπότητας. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η μελέτη των Ελληνικών σε κάθε τους έκφανση αποτελεί το θεμελιώδες γνωστικό αντικείμενο σε όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της υφηλίου.
Θα προσθέσουμε και από την δική μας πλευρά την αναμφισβήτητη αλήθεια ότι, όποιος γνωρίζει καλά Αρχαία Ελληνικά, γνωρίζει καλά και τα Νέα Ελληνικά.
Γιατί μαθαίνουμε Νέα Ελληνικά;
Για να μπορέσουμε να ζήσουμε με το συνάνθρωπό μας σήμερα, καταλαβαίνοντας ο ένας τον άλλο, ανταλλάσσοντας τις αξίες μας και ανατροφοδοτώντας τις ψυχές μας, προσφέροντας πάντα το βασικότερο, την τιμιότητα και την αγάπη. Παράλληλα, για να είμαστε μάρτυρες της εξέλιξης της γλώσσας, η οποία ως ζωντανό ον μεταμορφώνεται και όσο και αν άκμαζε στην αρχαιότητα, συνεχώς εμπλουτίζεται και διηνεκώς ομορφαίνει.
Αν και την ονομάζουμε Νεοελληνική Γλώσσα, ας μην την θεωρούμε «νήπιον βρέφος» στον κόλπο της μητέρας της. Με τους κορυφαίους λογοτέχνες της, ακραιφνείς λεξιπλάστες, τον Καβάφη, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, και πολλούς άλλους η γλώσσα αυτή ολοένα αποδεικνύει την ωριμότητά της. Καταλήγοντας, η κ. Τσέρνκοβιτς τονίζει:
«Επανερχόμενη στο θέμα, έχω την πλήρη συνείδηση ότι είναι αδύνατον πάντα να εκπληρώνω το καθήκον μου, το οποίο ως καθηγήτρια έβαλα ως στόχο στη ζωή μου, να μάθω τους μαθητές τα ελληνικά γράμματα. Εάν καταφέρω να τους μεταδώσω, έστω και ένα μικρό μέρος της αγάπης μου τόσο για την Αρχαία, όσο και για την Νεοελληνική Γλώσσα και γενικώς για τον Ελληνισμό, τότε θα θεωρώ το όνειρό μου πραγματοποιημένο».