Το Επαίσχυντο Χρονικό του Τουρκικού Επεκτατισμού στο Αιγαίο (1973-1994), Μέρος 1ον

Της Σοφίας Ν. Αντωνοπούλου*

TΟ χρονικό του Τουρκικού Επεκτατισμού στο Αι­γαίο (1973-1994) συντάχθηκε με την πεποίθηση ότι είναι αδύνατη η κατανόηση του παρόντος, χωρίς τη γνώση τον παρελθόντος. Το κείμενο καλύπτει την περίοδο 1973 (απαρχή αμφισβήτησης του slatus quo στο Αιγαίο) έως 1994. Στη διάρκεια αυτής της πε­ριόδου σημειώνονται κρίσιμες για την τύχη του Αιγαί­ου εξελίξεις, μεταξύ των οποίων οι πιο πρόσφατες: Τον Μάιο του 1988 υπογράφεται από τις κυβερνήσεις Ελ­λάδας και Τουρκίας το «Μνημόνιο της Βουλιαγμένης». Τον Δεκέμβριο του 1992 η ελληνική κυβέρνηση συμ­φωνεί στη δημιουργία νέας δομής στην Νοτιοανατολι­κή πτέρυγα του NATO, η οποία καταργεί τα όρια επι­χειρησιακής ευθύνης στο Αιγαίο και εγκαθιστά Να­τοϊκή επικυριαρχία στο Αρχιπέλαγος. Οι εξελίξεις αυ­τές ανοίγουν τον δρόμο για διχοτόμηση του Αιγαίου, όπως θα καταστεί σαφές από όσα ακολουθούν.

Η στρατηγική της Τουρκίας στο Αιγαίο συνίσταται στην απόσπαση κυριαρχικών δικαιωμάτων από την Ελλάδα είτε μέσω

συνομιλιών – «διαλόγου», είτε de facto μέσω δυναμικών πρακτικών. Είναι εξόχως αποτελεσματική, όπως θα γίνει φανερό και από το χρονι­κό, δεδομένης της υποχωρητικότητας των ελληνικών κυβερνήσεων. Είναι, παράλληλα, τελείως ανέξοδη για την Τουρκία, αφού η με άλλον τρόπο απόσπαση κυ­ριαρχικών δικαιώματος από την Ελλάδα θα σήμαινε πόλεμο. Εξάλλου, η Τουρκία δεν θα ήταν σε θέση να αναλάβει το κόστος ενός πολέμου, δεδομένης της εσω­τερικής της κατάστασης (Κουρδικό κ.λπ.). Άλλωστε, αυτό δεν θα το ευνοούσαν ούτε οι Νατοϊκοί εταίροι, αφού θα εξάρθρωνε την ΝΑ πτέρυγα του NATO.

Η απόσπαση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από την Τουρκία έχει μέχρι σήμερα επιτευχθεί κυρίως μέσω «τεχνικών» και «στρατιωτικών ρυθμίσεων». Για τούτο, αυτό το οποίο είναι πασιφανές στην περίπτω­ση της Κύπρου, η οποία υπέστη την τουρκική εισβο­λή. δεν είναι πασιφανές στη περίπτωση του Αιγαίου. Δεν έχει, με άλλα λόγια, συνειδητοποιηθεί. ευρύτερα η κρισιμότητα των υποχωρήσεων που γίνονται στο πλαί­σιο του ελληνο-τουρκικού και ελληνο-νατοϊκού «δια­λόγου».

Να σημειώσουμε εδώ ότι όπως θα γίνει φανερό και από τα παρακάτω, οι Νατοϊκοί μας «εταίροι» συστηματικά ενθαρρύνουν την Τουρκία σ’ αυτήν της τη στρατηγική, όπως συστηματικά ενθαρρύνουν και τον «διάλογο» μεταξύ των δύο χωρών. Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τους λόγους ενθάρρυνσης του τουρκικού επεκτατισμού από το NATO. Το Αιγαίο εί­ναι θάλασσα εξαιρετικά κρίσιμης στρατηγικής και οι­κονομικής (πετρέλαια) σημασίας και τη διχοτόμηση του, με οποιονδήποτε «τεχνικό» ή «νομικό» τρόπο, καθιστά τους Νατοϊκούς μας «συμμάχους» επιδιαιτητές, προς τους οποίους οφείλει να αναφέρεται τόσο η Ελλάδα, όσο και η Τουρκία. Με άλλα λόγια, η με οποιονδήποτε τρόπο διχοτόμηση του Αιγαίου δημιουργεί κενό κυ­ριαρχικών δικαιωμάτων, το οποίο καταλαμβάνεται από το NATO. Αντίθετα, η συμπαγής κυριαρχία της Ελλάδας επί του Αιγαίου αποκλείει κάτι τέτοιο, ενώ της δίνει ένα στρατηγικό και οικονομικό πλεονέκτη­μα τεράστιας σημασίας, μέσω του οποίου θα μπορούσε να επιβάλει, αν οι ελληνικές κυβερνήσεις ήσαν άξιες του ονόματος τους, τους όρους της, αλλά και να αξιο­ποιήσει ευρύτερα την εξαιρετική γεωστρατηγική της θέση.

Η υποκατάσταση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αι­γαίο από Νατοϊκή αποτελεί στρατηγική επιδίωξη του NATO, η οποία έχει προ πολλού δρομολογηθεί (ήδη από τη δεκαετία του 1960). Στο θέμα αυτό συγκλίνουν τα στρατηγικά συμφέροντα του NATO με αυτά της Τουρκίας. Είναι εξόχως αποκαλυπτική ως προς αυτό έκθεση του αμερικανικού Ινστιτούτου Μελετών Rand, η οποία συντάχθηκε για λογαριασμό του αμερικανι­κού Πενταγώνου και η οποία διέρρευσε στον Τύπο τον Δεκέμβριο του 1992. Συντάκτες της έκθεσης είναι ανα­λυτές με προϋπηρεσία στην CIA που ασχολούνται με τηνΤουρκία και τα Βαλκάνια. Η έκθεση καταλήγει ως εξής:

«Οι ΗΠ Α ως υπερδύναμη πρέπει να προσπαθήσουν να ενισχύσουν τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας στην Ευρώπη, την Μ Ανατολή και την Ασία. Κάθε κί­νηση προς μία νέα αμυντική ευρωπαϊκή δομή που θα εξαιρεί την Τουρκία ή θα στρέφεται εναντίον των συμ­φερόντων της στο Αιγαίο, θα συνεισφέρει στην απο­σταθεροποίηση των Βαλκανίων και θα στρέφεται ενα­ντίον της σύγκλισης της Τουρκίας και δυτικών συμ­φερόντων. Την ίδια στιγμή θα έθετε κρίσιμα διλήμ­ματα στις ΗΠ Α σε σχέση με το Αιγαίο και την Μ. Ανα­τολή»¹ (υπογράμμιση δική μας).

Η νέα αμυντική ευρωπαϊκή δομή. στην οποία ανα­φέρεται η έκθεση, είναι προφανώς η νέα δομή της Νο­τιοανατολικής πτέρυγας του NATO, η οποία προωθείτο την ίδια εποχή (1992).

Τον Δεκέμβριο του 1992 στη σύνοδο υπουργών Αμυ­νας του ΝΑΤΟ και με αφορμή τα δύο εκκρεμούντα να ιδρυθούν στρατηγεία της Λάρισας,η τότε ελληνική κυ­βέρνηση συμφώνησε στη δημιουργία νέας δομής στην Νοτιοανατολική του πτέρυγα, η οποία συνίσταται στη διαμόρφωση ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας – Τουρ­κίας και στην κατάργηση των ορίων επιχειρησιακής ευ­θύνης στο Αιγαίο. Στο πλαίσιο της νέας δομής η Ελλά­δα αποψιλώνεται από τη θαλάσσια και εναέρια επι­χειρησιακή ευθύνη στο Αιγαίο και μεταβιβάζεται αυ­τή σε Νατοϊκή διοίκηση, η οποία δεν θα εδρεύει σε ελ­ληνικό έδαφος και δεν θα διοικείται από Έλληνες αξιω­ματικούς. Η Νατοϊκή διοίκηση με έδρα τη Νάπολη θα αναθέτει τη σχετική ευθύνη κατά περίπτωση και κατά βούληση στην Ελλάδα, την Τουρκία, ή τρίτη χώρα.

Όπως αποκάλυψαν με αρθρογραφία τους ο πτέ­ραρχος ε.α. Ν. Στάπας, επίτιμος τότε αρχηγός ΓΕΑ και ο ναύαρχος ε.α. X, Λυμπέρης. επίτιμος αρχηγός ΓΕΝ (ο κ. Λυμπέρης έχει επανέλθει στην ενεργό υπηρεσία και είναι σήμερα αρχηγός ΓΕΕΘΑ). η «νέα» αυτή δο­μή στην Νοτιοανατολική πτέρυγα του NATO δεν είναι καθόλου νέα, αλλά αποτελεί αναβίωση παλαιότερου σχεδίου του NATO (Tasc Force Concept) αμερικανι­κής έμπνευσης, το οποίο είχε δρομολογηθεί ήδη από τη δεκαετία του 1960 και είχε απορριφθεί από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις έκτοτε².

Είναι φανερό ότι η ρύθμιση αυτή. εφόσον πραγμα­τοποιηθεί, Θα συνεπάγεται τη διχοτόμηση του Αιγαί­ου υπό Νατοϊκό μανδύα, με άλλα λόγια, τη στρατιωτι­κή συγκυριαρχία Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο υπό Νατοϊκή επιδιαιτησία, ή επικυριαρχία. Η ρύθμιση αυτή καταγγέλθηκε από την τότε αξιωματική αντιπο­λίτευση και άλλες πλευρές, ο δε πτέραρχος ε.α. Ν. Στά­πας την χαρακτήρισε ολέθρια παραχώρηση³. Ως εις Κα­κά ολέθριο χαρακτήρισε τον ενιαίο αμυντικό χώρο Ελ­λάδας – Τουρκίας και ο ναύαρχος τότε ε.α. Χ. Λυμπέρης⁴–

Στο πλαίσιο της νέας ρύθμισης αποφασίστηκε να προ­ωθηθεί η ίδρυση και, λειτουργία των δύο Νατοϊκών στρατηγείων στη Λάρισα, χερσαίου και αεροπορικού, η οποία εκκρεμούσε από το 1980, όταν η Ελλάδα επέστρεφε στο στρατιωτικό σκέλος του NATO, εξαιτίας της άρνησης της Τουρκίας να δεχθεί ως όρια επιχειρησιακής ευθύνης του αεροπορικού στρατηγείου, τα όρια του FIR Αθηνών. Στο πλαίσιο της νέας δομής τα αε­ροπορικά και ναυτικά στρατηγεία της Νοτιοανατολι­κής πτέρυγας του NATO υποβιβάσθηκαν σε υποστρατηγεία. Δηλαδή σε στρατηγεία υποταγμένα στη Νατοϊκή διοίκηση με έδρα τη Νάπολη (Αμερικανός δι­οικητής για την Αεροπορία και Ιταλός διοικητής για το Ναυτικό).

Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από δημοσιογρα­φικές πληροφορίες, οι λεπτομέρειες της νέας δομής δι­οίκησης των αεροπορικών υποστρατηγείων Ελλάδας και Τουρκίας παραπέμφθηκαν σε διμερείς ελληνο­τουρκικές διαπραγματεύσεις σε επίπεδο επιτελών αε­ροπορίας. οι οποίες κρατήθηκαν εκατέρωθεν μυστι­κές. Σύμφωνα με όσα διέρρευσαν στο Τύπο, οι δια­πραγματεύσεις αυτές κατέληξαν σε αδιέξοδο, λόγω της προβολής από τηνΤουρκία παράλογων αξιώσεων, ακό­μα και σ’ αυτό το νέο Νατοϊκό πλαίσιο, για το οποίο εί­χε φυσικά πανηγυρίσει . Η Τουρκία προκειμένου να πιέ­σει την Ελλάδα σε περαιτέρω υποχωρήσεις μπλόκαρε στη συνέχεια (Νοέμβριος 1993) με βέτο την ίδρυση των στρατηγείων της Λάρισας.

Η κυβέρνηση του IIΑΣΟΚ. η οποία ανεδείχθη από τις εκλογές του Οκτωβρίου 1993, ενώ αρχικά ήταν αντί­θετη με την ίδρυση των στρατηγείων υπ’ αυτούς τους όρους και πάγωσε τις σχετικές διαπραγματεύσεις, γρή­γορα υπαναχώρησε και τον Δεκέμβριο του ίδιου χρό­νου στη σύνοδο των υπουργών Αμυνας του NATO συμφώνησε να αρχίσει νέος γύρος Νατοϊκών δια­πραγματεύσεων σχετικά με το θέμα. Όπως. επίσης, αποκαλύφθηκε αργότερα από δημοσιογραφικές πλη­ροφορίες. η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σε ελλη­νοτουρκικές εκ τον σύνεγγυς διαπραγματεύσεις, οι οποίες διεξήχθησαν (και διεξάγονται ακόμα;) με από­λυτη μυστικότητα στην έδρα του NATO.

Στα πλαίσια αυτά εντάσσετο και η προγραμματησθείσα για τα τέλη Μαρτίου τρέχοντας έτους [σ.σ. 1995] επίσκε­ψη του Γ.Γ. του NATO Β. Κλάες σε Ελλάδα και Τουρ­κία. η οποία αναβλήθηκε (βλ. σ. σ. πραγματοποιήθηκε το Μάιο). Όπως έγινε γνωστό, ο κ. Κλάες είναι κομι­στής «πακέτου» προτάσεων, οι οποίες ταυτίζονται, με τις τουρκικές θέσεις σε όλα τα υπό συζήτηση θέματα. Στο σχετικό έγγραφο που απευθύνεται προς την Ελ­λάδα, το NATO αναγνωρίζει ότι «ζητούμε από την Ελ­λάδα περισσότερα εκείνων που ζητούμε από τηνΤουρ­κία, διότι πέραν της αποδοχής της αρχής για μη καθο­ρισμό περιοχών ευθύνης, η οποία δεν είναι η πλέον επι­θυμητή από εσάς λύση, τώρα θα δεχθείτε και την πρα­κτική εφαρμογή της». Και προσθέτει σε ένα είδος έσχα­του εμπαιγμού ότι η αποδοχή του σχεδίου θα είναι «μέ­γα βήμα από την Ελλάδα,για το οποίο θα της επιφυ­λάσσεται η τιμή από τους συμμάχους του NATO»⁵!

Την πίεση που ασκείται στην Ελλάδα εφρόντισαν να ενισχύσουν τέσσερις χώρες της συμμαχίας. 1 III Α. Γερ­μανία, Βρεταννία και Ιταλία με έγγραφο που απηύθυ­ναν προς την Ελλάδα και την Τουρκία και στο οποίο συνιστούν να γί νουν αποδεκτές οι προτάσεις του NATO.

Να προσθέσουμε εδώ ότι στην ημερήσια διάταξη των Νατοϊκών διαπραγματεύσεις είναι και η δημιουργία στρατηγείου Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης (Rapid Re- aclioTi Rorce) της ΝΑ πτέρυγας του NATO. Στη Δύ­ναμη αυτή πρόκειται να συμβάλουν με στρατιωτικά τους τμήματα η Ελλάδα, η Τουρκία και η Ιταλία και στόχο θα έχει την ταχεία επέμβαση σε εστίες κρίση: εκτός των ορίων του NATO, όπως τα Βαλκάνια και κυ­ρίως η Μ. Ανατολή. Παρ’ όλο που η Δύναμη αυτή δια­τυμπανίστηκε ως στοιχείο της νέας δομής του NATO, δεν αποτελεί και αυτή παρά αναβίωση παλαιότερου σχεδίου των Αμερικανών, οι οποίοι προσπάθησαν ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 να δημιουργή­σουν τέτοια Δύναμη στην Κύπρο⁶, όταν ακόμα και οι φιλικές προς αυτούς χώρες της Μ. Ανατολής (της Τουρ­κίας συμπεριλαμβανομένης τότε) αρνήθηκαν να φιλο­ξενήσουν τη Δύναμη αυτή στο έδαφος τους για ευ­νόητους λόγους.Το ίδιο συνέβη και πρόσφατα (αρχές της τρέχουσας δεκαετίας), όταν το αμερικανικό Πε­ντάγωνο επιχείρησε να εξασφαλίσει την άδεια ορισμέ­νων αραβικών χωρών για την εφαρμογή του σχεδίου, αλλά συνάντησε τηνάρνησή τους. Το θλιβερό είναι ότι η παρούσα ελληνική κυβέρνηση (όπως και η προη­γούμενη) διεκδικεί σήμερα, ερίζοντας μάλιστα με την Τουρκία, την ίδρυση του σχετικού στρατηγείου σε ελ­ληνικό έδαφος (με έδρα την Θεσσαλονίκη), με κίνδυ­νο να βρεθεί στο μέλλον η Ελλάδα σε άμεση εμπλοκή οε στρατιωτικού: τυχοδιωκτισμούς του NATO στα Βαλκάνια ή την Μ. Ανατολή, εμπλοκή η οποία θα βρί­σκεται σε πλήρη αντίφαση με την πολιτική που ασκεί η χώρα μας απέναντι στις αντίστοιχες χώρες.

Επιπλέον, η Δύναμη αυτή θα διοικείται εκ περιτρο­πής από Έλληνα, Τούρκο και Ιταλό διοικητή. Θα βρε­θεί δηλαδή στρατηγείο σε ελληνικό έδαφος και με ελ­ληνική συμμετοχή να διοικείται από Τούρκο αξιωμα­τικό. Η ελληνική κυβέρνηση έφθασε στο έσχατο σημείο να είναι διατεθειμένη να κάνει περαιτέρω παραχωρή­σεις στο θέμα των στρατηγείων της Λάρισας, προκει­μένου να διασφαλίσει την έδρα του στρατηγείου αυ­τού σε ελληνικό έδαφος⁷. Αποτελεί ειρωνεία το γεγονός ότι στο έγγραφο του Γενικού Γραμματέα του NATO προς την Ελλάδα, στο οποίο αναφερθήκαμε παραπά-νω, σημειώνεται ότι η ίδρυση του στρατηγείου αυτού σε ελληνικό έδαφος, εφόσον υπάρξει σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας, η οποία και αναμένεται, Θα αποτελεί «ση­μαντική παραχώρηση» και «φιλική χειρονομία» της Τουρκίας προς την Ελλάδα⁸! Για την οποία ασφαλώς θα ζητηθούν ανταλλάγματα.

Αλλά προκειμένου να γίνει αντιληπτό το μέγεθος των ανατροπών που έχουν επισυμβεί στο Αιγαίο, οφείλου­με να υπογραμμίσουμε ότι η Ελλάδα άσκησε συμπαγή και αδιαμφισβήτητη πολιτική, νομική και στρατιωτική κυριαρχία στο Αιγαίο (με εξαίρεση την ιταλική κατο­χή της Δωδεκανήσου) ολόκληρη την περίοδο από το 1923 (Συνθήκη της Λωζάνης) έως το 1974 και από κτί­σεως NATO. Το 1974 η Τουρκία παράλληλα με την ει­σβολή στην Κύπρο προχώρησε στην έμπρακτη αμφι­σβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο. Όσον αφορά ειδικότερα τη στρατιωτική διά­σταση του ζητήματος, η οποία είναι από τις πλέον κρί­σιμες, ας δώσουμε τον λόγο στον στρατηγό ε.α. Α. Σιαπκαρά. ο οποίος σε άρθρο του έγραφε:

«… ΟιΤούρκοι ουδέποτε προηγουμένως (δηλαδή προ του 1974] είχον εκτελέσει στρατιωτικάς ασκήσεις εντός του ελληνικού θαλασσίου χώρου, δηλαδή Δυτικώς των ελληνο-τουρκικών θαλασσίων συνόρων [Τα ελληνο­τουρκικά θαλάσσια σύνορα βρίσκονται, ως γνωστόν, στη μέση γραμμή μεταξύ του τόξου τον ανατολικών νησιών του Αιγαίου και της ακτής της Μ. Ασίας. Ιδέ χάρτη]. Αι μόναι περιπτώσεις που το τουρκικόν Ναυτικόν και Αεροπορία εισήλθον Δυτικώς των ελληνο­τουρκικών θαλασσίων συνόρων ήσαν κατά την συμμετοχήν των εις διασυμμαχικάς (combined) ασκήσεις του NATO, εις τας οποίας και η Ελλάς ελάμβανε μέ­ρος. Διά τας περιπτώσεις όμως αυτάς ήτο απαραίτη­τος η προέγκρισις του προγράμματος ασκήσεων του NATO υπό της ελληνικής κυβερνήσεως, η οποία διετήρη το δικαίωμα να ακυρώση το πρόγραμμα… ακόμα και την τελευταίαν στιγμήν, να ματαίωση ή και να διακόψη άσκησιν εάν κατά την κρίσιν της, πολιτικοί λό­γοι το επέβαλλαν.

Σήμερον οι Τούρκοι μπαινοβγαίνουν εις το ελληνικόν Αιγαίον και απλώς εξαγγέλλουν πού και πότε θα κάνουν τας ασκήσεις των με πραγματικά πυρά. Η δε ελ­ληνική κυβέρνησης, ως υποταγμένη επαρχιακή Αρχή. σπεύδει να τας αναγγείλη διά των ραδιοφωνικών σταθ­μών. … προς γνώσιν και συμμόρφωοιν των Ελλήνων ως να ήσαν υπήκοοι της Τουρκίας…. Η μόνη εγγύησις διά την εθνικήν επιβίωσιν είναι η διατήρησις της κυ­ριαρχίας του Αιγαίον υπό αυτής ταύτης της Ελλάδος. Προς τούτο δεν χρειάζεται κανείς ηρωισμός, παρά μό­νον πολιτικόν σθένος και γνώσεις, διά να μη παραδί­δονται εις άλλους τα δίκαια του Ελληνικού Λαού»⁹.

Όπως, εξάλλου, είναι γνωστό. στο πλαίσιο του NATO, η Ελλάδα είχε τον θαλάσσιο και εναέριο επιχειρησια­κό έλεγχο του Αιγαίου μέχρι τα όρια του ελληνικού FIR. Και δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει διαφορετικά, διότι το αντίθετο θα σήμαινε ότι η Ελλάδα αναθέτει την άμυνα εθνικού της χώρου, εν προκειμένω των ανα­τολικών νησιών του Αιγαίου, στην Τουρκία.

 Υποσημειώσεις:

1. Βλ. ανταπόκριση από την Ουάσινγκτον στην “Καθημερινή”, 6/12/1992

2. Βλ. Ν. Στάπας, “Ολέθρια παραχώρηση” στα “Νέα”, 24/12/1922 και Χ. Λυμπέρης, “ΝΑΤΟ και Ελλάδα” στα “Νέα”, 14/11/1991.

3. Βλ. Ν. Στάπας, οπ.π.

4. Βλ. Χ. Λυμπέρης, οπ.π.

5. Βλ. “Βήμα” 26/3/1995

6. Βλ. Σ. Αντωνοπούλου, “Το Κυπριακό Σήμερα”, περιοδικό “Φυλλάδιο”, τχ. 8/1984, σελ 45

7. Βλ. “Βήμα”, 11/12/1994.

8. Βλ. “Βήμα”, 26/3/1995

9. Βλ. Α. Σιαπκαράς, “Θαλάσσιος και εναέριος χώρος του Αιγαίου”, “Αυριανή”, 7/7/1980

(*)Η Σοφία Ν. Αντωνοπούλου είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Ε.Μ.Π.), Σχολή Αρχιτεκτόνων, Τομέας Πολεοδομίας και Χωροταξίας με γνωστικό αντικείμενο την «Ελληνική και Διεθνής Οικονομία και Ανάπτυξη». Είναι κάτοχος ΡhD από το University College London. Μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει 4 βιβλία και πλήθος άρθρων σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά όσο και στον καθημερινό και περιοδικό τύπο.

Πηγή: Oικονομικός Ταχυδρόμος, 22 Ιουνίου 1995

Related posts:

• Ο Θ. Κασσίμης για την προσγείωση του αεροπλάνου της ΠΓΔΜ στην Κέρκυρα
• Τη Δευτέρα θα υποβάλει το υπόμνημα στη Χάγη η ΠΓΔΜ.
• Καιρός να ασχοληθούμε σοβαρά με τα εθνικά θέματα!