Κάποιες πρόχειρες διαπιστώσεις:

– Επιχειρήθηκε (όπως γίνεται συνήθως τον τελευταίο καιρό) μία εξίσωση των σφαγών των Ελλήνων και των Τούρκων: Οι Έλληνες έσφαξαν τους Τούρκους που βρίσκονταν στην Πελοπόννησο με αποκορύφωμα την Τριπολιτσά, οι Τούρκοι έσφαξαν τους Έλληνες στη Μικρά Ασία και στην Κωνσταντινονούπολη. Σφαγείς και οι μεν, σφαγείς και οι δε. Το γεγονός ότι ήταν ζωτική για την επανάσταση η εξάλειψη κάθε τουρκικής στρατιωτικής φρουράς στην Πελοπόννησο ήταν αδιάφορο. Οι σφαγές (χωρίς αμφιβολία απαράδεκτες και απολύτως καταδικαστέες) ήταν παρεπόμενο της εισβολής χιλιάδων πεινασμένων, ταπεινωμένων και διαψασμένων για εκδίκηση ύστερα από αιώνες σκλαβιάς Ελλήνων στις πλούσιες και μεγάλες πόλεις όπου έμεναν οι δυνάστες τους Π.χ. στην Τριπολιτσά ήταν εγκατεστημένη στρατιωτική φρουρά περίπου 9.000 ανδρών περιλαμβανομένου και ιππικού. Δεν μπορούσε να στεριώσει επανάσταση, όσο υπήρχε η συγκεκριμένη φρουρά. Επίσης ήταν εντελώς διαφορετική η στάση των στρατιωτικών ηγετών. Ο Κολοκοκτρώνης και ο Νικηταράς επιχείρησαν να σταματήσουν τη σφαγή. Αναφέρεται περιστατικό όπου ο Νικηταράς με το σπαθί στο χέρι προσπάθησε να σταματήσει τους εξαγριωμένους επαναστάτες. Ο δε Κολοκοτρώνης κατόρθωσε με αρκετή επιτυχία και απομάκρυνε από την πόλη τους Τουρκαλβανούς με τους οποίους είχε προχωρήσει σε συμφωνία απομακρύνσεως λίγο πριν την άλωση. Αυτά τα στοιχεία εξισώθηκαν απολύτως με τις σφαγές που διέταξε ο σουλτάνος οι οποίες δεν είχαν καμία σχέση με την εξέλιξη του αγώnα στην Πελοπόννησο. Βεβαίως, αυτή η εξίσωση συναντάται συχνά τον τελευταίο καιρό. (π.χ. το βιβλίο για την αντιμετώπιση των βακουφικών περιουσίων των μειονοτήτων από Ελλάδα και Τουρκία των Τσιτσελίκη-Kurban υπό τον εύγλωττο τίτλο: μία ιστορία αμοιβαιότητας).