Το Αθόρυβο Φινάλε του Nicholas Hammond

Ngl Hammond - Νίκολας Χάμοντ

Ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους ελληνιστές, ο ιστορικός Νίκoλας Χάμοντ, (Nicholas G.L. Hammond)  αντεπιστέλλον μέ­λος της Ακαδημίας Αθηνών, έφυγε από τη ζωή. στην οικία του στο Κέμπρπζ της Αγγλίας, σε ηλικία 93 ετών. Ο Νίκολας Τζέφρι Λεμπριέρ Χάμοντ συνέδεσε το όνομά του με την ιστορία της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Και όχι μόνο από άποψη επιστημονική.

Ήδη από το 1929 ξεκίνησε τις επισκέψεις του στην περιοχή. Στη Βορειοδυτική Ελλάδα αλλά και στην Αλβανία. Το 1930. σε ηλικία 23 μόλις ετών (γεννήθηκε σης 15 Νοεμβρίου του 1907), εγκαινίασε μια συνεργασία ως κα­θηγητής με το Κολέγιο Clare.

Οταν, το 1938, το αγγλικό Υπουργείο Άμυ­νας αναζητούσε ειδικούς εν όψει των δια­φαινόμενων πολεμικών συγκρούσεων, ανα­κάλυψε στο πρόσωπο του Νίκολας Χάμοντ τον κατάλληλο άνθρωπο για την περιοχή μας. Μιλούσε ελληνικά με ευχέρεια, μπορούσε να συνεννοηθεί και στα αλβανικά και γνώρι­ζε την τοπογραφία της Βόρειας Ελλάδας.

Πολέμησε στο ελληνικό μέτωπο, συμμε­τείχε στις δυνάμεις των Συμμάχων που υπο­χώρησαν πρώτα από την ηπειρωτική Ελλάδα και μετά από την Κρήτη, αργότερα στις μο­νάδες – σε μία από αυτές ήταν διοικητής ο Μοσέ Νταγιάν -, που ασκούνταν στη χρήση εκρηκτικών στην Παλαιστίνη, τη Συρία και την Κύπρο.

Γνωστός ως Συνταγματάρχης Εγκς, είχε αποκτήσει και το παρατσούκλι «Καπετάν Βαμβακοπυρίδης» («Captain Gun-cotton »), όταν του ανατέθηκε μια λεπτή αποστολή.

Ηταν Φεβρουάριος του 1943 όταν έπεσε με αλεξίπτωτο στην κατεχόμενη Ελλαδα για να ενωθεί με τους λίγους Αγγλους αξιωματι­κούς που είχαν μείνει ως σύνδεσμοι των Συμμάχων με την Αντίσταση. Εκρηκτικά, ελο­νοσία και πεζοπορίες ήταν η καθημερινή του έγνοια για 18 μήνες. Για τον ηρωισμό του στις πολεμικές επιχειρήσεις και την προσφορά του στην Ελληνική Αντίσταση, τιμήθηκε το 1946 από την Ελλάδα με το Παράσημο του Φοίνικος.

Μετά τον πόλεμο, ο Νίκολας Χάμοντ επέ­στρεψε στα ακαδημαϊκά του καθήκοντα Από το Clare μετακινήθηκε στο Clifton College και αργότερα στο Bristol University, όπου δίδαξε Ελληνική φιλολογία.

Συνταξιοδοτούμενος, συνέχισε να διδάσκει ως επισκέπτης καθηγητής σε ι6 Πανεπιστή­μια και Ινστιτούτα Ερευνών στις ΗΠΑ, την Ελ­λάδα. την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Εν­θουσιώδης φίλος της αρχαιολογίας, υπήρξε συνεργάτης του Μανόλη Ανδρόνικου.

Το συγγραφικό του έργο είναι ογκωδέστα­το. Ασχολήθηκε με την Αρχαία Ιστορία των Βαλκανίων, ιδίως όμως με την Ιστορία της Μακεδονίας. Πολλά βιβλία του κυκλοφόρη­σαν στο πλαίσιο των σειρών «The Cambridge Ancient History» και «The Oxford Classical Dictionary». Μνημειώδη θεωρούνται τα έρ­γα του «Epirus» (1967) το τρίτομο «Α History of Macedonia» (1972-1988). “ου συ­νέγραψε με τους Γκι Γκρίφιθ και Φρανκ Γουόλμπανκ. Έγραψε ακόμη τα ««History of Greece» (1959). Macedonian State» (1989), «The Miracle that was Macedonia» (1991), «The Genius of Alexander the Great» 0997)·

To 1997 ήταν η χρονιά που η Ελλάδα τον τί­μησε πολλαπλώς: η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών εξέδωσε τιμητικό τόμο με 37 επι­στημονικές ανακοινώσεις επί θεμάτων ιστο­ρικών. αρχαιολογικών και τοπογραφικών -της Μακεδονίας και της Hπεipoυ – ενώ του δόθηκε τιμής ένεκεν και η ελληνική ιθαγέ­νεια.

Τα Νέα, 30 Μαρτίου 2001

Related posts:

Comments