ΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1940

in Articles, Greece, newspapers, politics / by History / on November 3, 2011 at 3:53 am /

03.11.2011

Η εθνική επέτειος είναι ιερή. Η ανάγκη διατηρήσεως της μνήμης των συντελεστών του έπους του 1940 καθίσταται ιστορικώς επιβεβλημένη. Πολλοί από τους σημερινούς νέους, αγνοούν τα ιστορικά γεγονότα. Ενώ υπάρχουν και ελάχιστοι, που τα συγχέουν.
Παλαιότερα, σε δειγματοληπτικές έρευνες, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, όπου οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν τους νέους για τη σημασία της εορτής του 28ης Οκτωβρίου, οι ερωτώμενοι απαντούσαν αορίστως, ότι εορτάζομε την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους!
Για την παράλειψη της ιστορικής ενημερώσεως όλων των νέων, ευθύνη έχει πρωτίστως η Πολιτεία, διότι δεν υποχρεώνει τους διδασκάλους και καθηγητές να αναπτύσσουν κατάλληλες ενημερωτικές διαλέξεις στα σχολεία. Ευθύνη όμως έχουν και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, διότι δεν θεωρούν υποχρέωσή τους την ενημέρωση αυτή, την οποίαν παλαιότεροι συνάδελφοί τους είχαν ως πρώτιστο καθήκον.
Τέλος, ευθύνη έχουν και οι υπεύθυνοι των ΜΜΕ, γιατί δεν οργανώνουν τα κατάλληλα ενημερωτικά αφιερώματα, για τα γεγονότα του 1940, καθώς και για τους πρωταγωνιστές και τους ήρωες τούτων. Αλλά ασχολούνται συνήθως με επίκαιρα θέματα και - το χειρότερο - κρίνουν τα ιστορικά γεγονότα βάσει των πολιτικών ιδεολογιών τους και όχι βάσει της πραγματικότητος.
Μόνον όσοι έζησαν την εποχή εκείνη, μπορούν να εξηγήσουν γιατί ο ελληνικός λαός προεκάλεσε τότε το θαυμασμό ολοκλήρου της ανθρωπότητας, με την γενναιότητά του, τη φιλοπατρία του και την αγάπη του προς την ελευθερία. Μύριες οι προκλήσεις της Ιταλίας κατά της Ελλάδος, το θέρος του 1940. Άπειρες οι προπαγανδιστικές παραποιήσεις των γεγονότων. Ο Μουσολίνι επίστευε πως με όλα αυτά θα έχει καταπτοήσει τους Έλληνες και την ηγεσία τους και δεν θα είχαν την τόλμη να αρνηθούν το τελεσίγραφό του, που θα επιδιδόταν στις 3.00 το πρωί.
Αλλά ο τότε κυβερνήτης της Ελλάδος, Ιωάννης Μεταξάς, τον οποίον φρουρούσε μόνον ένας χωροφύλακας, δέχθηκε τον Ιταλό Πρέσβυ στο απλό σαλόνι του σπιτιού του, με τη νυκτερινή του περιβολή και όταν ανέγνωσε το τελεσίγραφο, είπε: «Ώστε, λοιπόν, έχουμε πόλεμο!» Ο Ιταλός Πρέσβυς αισθάνθηκε δέος ενώπιον του ηγέτου, που αρνήθηκε να υποκύψει. Αργότερα δε έγραψε, πως έτρεφε μεγάλο σεβασμό προς την προσωπικότητά του.
Τότε η Ελλάδα δεν είχε επιδοτήσεις της Ε.Ε., ούτε άλλες εισροές πλούτου. Οι Έλληνες ήσαν αυτάρκεις σχεδόν με τα προϊόντα του τόπου τους. Όλοι ήσαν αφοσιωμένοι στην εργασία τους. Με τη χρηστή διοίκηση που είχαν, η Ελλάδα κατόρθωσε, όχι μόνον να αντιμετωπίσει την κρίση των ετών 1929-1932, αλλά και να εξοπλισθεί με ορειβατικό και βαρύ πεδινό πυροβολικό, δια των οποίων απέκρουσε τους ξένους εισβολείς. Αλλά και δια των οχυρών της γραμμής Μεταξά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, που ήσαν πρότυπο τεχνικής τελειότητος.

Οι Ελληνες αγωνίσθηκαν κατά του Άξονος, περισσότερο από όλους τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, πλην των Ρώσων. Συγκεκριμένως η Ελλάδα πολέμησε εναντίον της Ιταλίας και της Γερμανίας επί 219 ημέρες. Ενώ η Νορβηγία 61, η Γαλλία 43, η Πολωνία 30, το Βέλγιο 18, η Ολλανδία 4, η Γιουγκοσλαβία 3 και η Τσεχοσλοβακία με τη Δανία κατελήφθησαν σε 1 ημέρα.
Το τίμημα της δόξης της Ελλάδος στον πόλεμο εκείνο ήταν βαρύτατο. Η χώρα μας των 7.500.000 κατοίκων τότε, είχε 500.000 νεκρούς. Δηλαδή το 12% περίπου του πληθυσμού της. Ενώ οι Η.Π.Α. με πληθυσμό 170.000.000 κατοίκων, στον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και της Ιαπωνίας έχασαν μόνον 658.000 στρατιώτες.

Τη γενναιότητα και αυτοθυσία του ελληνικού στρατού ανεγνώρισαν όλοι οι ηγέτες και αυτός ο Χίτλερ. Τόσον κατά την ομιλία του προς τον Γερμανικό Λαό την 4-5-1941, όσο και με όσα είπε στη φίλη του καλλιτέχνιδα Λένι Ρίφενσταλ, η οποία και τα αναφέρει στη σχετική αυτοβιογραφία της. «Από όλους τους αντιπάλους, που αντιμετώπισε η Γερμανία», είπε, «μόνο ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με αυτοθυσία, συνθηκολόγησε δε μόνον όταν δεν μπορούσε να συνεχίσει και η αντίστασή του δεν είχε νόημα. Ο ελληνικός λαός αγωνίσθηκε τόσο γενναία ώστε και αυτοί οι εχθροί του δεν μπορούν να αρνηθούν την εκτίμηση προς αυτόν».
Στις 10 Νοεμβρίου 1940, 18 διανοούμενοι, μεταξύ των οποίων ο Κ. Παλαμάς, ο Σ. Μελάς, ο Άγγ. Σικελιανός, ο Γ. Δροσίνης, ο Σ. Σκίπης, ο Ν. Βέης, ο Κ. Παρθένης, ο Κ. Ουράνης, ο Μιλτ. Μαλακάσης, ο Γρ. Ξενόπουλος κ.ά., ζητούσαν από τους διανοουμένους όλου του κόσμου «την επανάσταση των συνειδήσεων για ένα καινούριο πραγματικό Μαραθώνα».
Συγχρόνως άλλοι 34 νέοι τότε, συγγραφείς της Ελλάδας, μεταξύ των οποίων οι Ηλ. Βενέζης, Νικ. Βρεττάκος, Οδ. Ελύτης, Γεωργ. Θεοτοκάς, Άλκ. Θρύλος, Μ. Καραγάτσης, ο Α. Πανσέληνος ο Κλ. Παράσχος, ο Γ. Σεφέρης, ο Αγγ. Τερζάκης και ο Εμμ. Χουρμούζιος με μανιφέστο τους διεκήρυσσαν ότι η μάχη της Ελλάδας είναι μια μάχη παγκόσμια και ότι ο Ελληνικός Στρατός είναι μια προφυλακή των εθνών στον αγώνα εναντίον της καινούριας μορφής σκλαβιάς. Και προσέθεταν: «Το έμβλημά μας είναι το ίδιο με αυτό των προγόνων μας του 1821 ‘Ελευθερία ή Θάνατος’»!
Ολοι οι λαοί της γης έλαβαν από τους Έλληνες το δίδαγμα, ότι και μια μικρή ακόμη χώρα, μπορεί να φέρει αποτελεσματική αντίσταση στις επιθέσεις του άξονα, αν στρατός και λαός έχουν γρανιτώδη θέληση και αδάμαστη αποφασιστικότητα.
Η σπουδαιότερη όμως συνέπεια της αντίστασης των Ελλήνων είναι η σημαντική καθυστέρηση των Γερμανών στην επίθεσή τους κατά της Ρωσίας, γεγονός που είχε άμεση και μοιραία επίπτωση στην έκβαση του πολέμου. Γιατί έδωσε πολύτιμο χρόνο στους Ρώσους και τους Αμερικανούς να συμπληρώσουν την προετοιμασία της πολεμικής μηχανής τους. Να αυξήσουν την παραγωγή των εργοστασίων πολεμικού υλικού και να εξοπλιστούν. Ανακούφισε την Αγγλία από τη φοβερή πίεση των Γερμανών. Και, το σπουδαιότερο, εμπόδισε τους Γερμανούς να φθάσουν στην Μόσχα πριν από την έλευση του χειμώνα, όπως είχαν σχεδιάσει. Τούτο ομολόγησε και αυτός ο Χίτλερ στην αφήγησή του προς την Λένι Ρίφενσταλ.
Ο Στάλιν αναγνωρίζοντας τη συμβολή των Ελλήνων στην έκβαση του πολέμου, είπε: «Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω πολύ να ευγνωμονώ ένα λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε την έκβαση του Β΄παγκοσμίου πολέμου». Ο Ντε Γκωλ με δάκρυα στα μάτια είπε: «Αδύνατον να δώσω το πρέπον εύρος της ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι για την αντίσταση του λαού και των ηγετών της Ελλάδος». Ο Τσώρτσιλ, ο οποίος την ημέρα της κηρύξεως του πολέμου υποσχόταν στην Ελλάδα συμμετοχή στους καρπούς της νίκης, λέγοντας, σε συγχαρητήριο τηλεγράφημά του προς τον Ιωάννη Μεταξά, μεταξύ άλλων, ότι «θα μοιρασθούμε την κοινή νίκη», έγραφε χαρακτηριστικά: «Η λέξη ‘ηρωισμός’ φοβάμαι ότι δεν αποδίδει στο ελάχιστο τις πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων, που ήταν καθοριστικός παράγων της εκβάσεως της μάχης των εθνών, για την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια». Ο τότε πρόεδρος των Η.Π.Α. Ρούσβελτ έλεγε: «Η ασύλληπτος αντίσταση των Ελλήνων αποτελεί κοσμοϊστορικό ορόσημο, που δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνούν οι ηγέτες και οι λαοί στον πλανήτη μας.
Το ελησμόνησαν όμως σχεδόν όλοι οι ηγέτες των Η.Π.Α. αλλά και των χωρών της Ευρώπης, οι οποίοι μεταχειρίζονται σήμερα τον Ελληνικό Λαό ως υπεύθυνο για όσα έπραξαν οι πολιτικοί του, με τους οποίους αυτοί συνηλλάγησαν.
Οι ηγέτες των δεκαετιών του ’30 και του ’40 ήσαν γνήσιοι Έλληνες. Ήτο αδιανόητο, άλλα να λέγουν στο Λαό και άλλα να πράττουν. Ο σημερινός - κρίμασιν οις οίδε Κύριος - ηγέτης της χώρας, υπεσχέθη στο Λαό εξασφάλιση των μισθών και συντάξεων, δια χορηγήσεως αυξήσεως ίσης προς το ποσοστό του πληθωρισμού, και μετά τις εκλογές τον παρέδωσε στην Τρόικα και το Δ.Ν.Τ. με συνεχείς περικοπές μισθών και συντάξεων και ζοφερότατο το μέλλον.
Η απάτη αυτή εις βάρος ενός αξίου, αγνού και ευπίστου λαού είναι πρωτοφανής στην ιστορία και δεν είναι δυνατόν, ούτε επιτρέπεται, να μείνει ατιμώρητη