Τα παθήματα του Σκοπιανού

in Greece, newspapers / by Stern / on February 17, 2015 at 10:26 am /

Η υπόθεση της ονομασίας της ΠΓΔΜ ξέσπασε ξαφνικά με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Λανθασμένοι χειρισμοί και προσωπικές στρατηγικές δεν επέτρεψαν να κλείσει από την πρώτη στιγμή η εκκρεμότητα και έτσι κληρονομήσαμε το «Σκοπιανό ζήτημα». Οι τεράστιες κινητοποιήσεις με τα εκατομμύρια λαού στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και όλων των πόλεων της χώρας έδιναν ένα μήνυμα στην τότε κυβέρνηση και σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις «ούτε βήμα πίσω». Αυτή η πρωτοφανής στήριξη του ελληνικού λαού χρησιμοποιήθηκε ως μεγάλο όπλο στη διαπραγμάτευση. Τελικά όμως εγκλώβισε συνολικά το πολιτικό σύστημα σε μια ανελαστική θέση, που οδήγησε στην απόρριψη κάθε συμβιβαστικής πρότασης.

Το αποτέλεσμα είναι ότι για 22 χρόνια η Ελλάδα έχει ξοδέψει τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο και είναι υποχρεωμένη καθημερινά να δίνει μάχη, από το παγκόσμιο πρωτάθλημα ταβλιού μέχρι το σφράγισμα των διαβατηρίων των Σκοπιανών τουριστών, για να μη νομιμοποιηθεί το «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Το πάθημα του Σκοπιανού δεν φαίνεται να έχει γίνει μάθημα, τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών. Φυσικά από το Σκοπιανό δεν πάθαμε και τίποτα σε ατομικό επίπεδο εδώ και 22 χρόνια ούτε θα πάθουμε κάτι τα επόμενα 22. Η κρίση με τους δανειστές όμως έχει ημερομηνία λήξης μερικών ημερών.

Η μεγάλη δημοφιλία που χάρισε στην κυβέρνηση η σθεναρή στάση απέναντι στους «κακούς» δανειστές (αν και οι συγκεντρώσεις δεν είχαν σχέση με αυτές του 1992) είναι εκείνη που υπονομεύει τη διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης και δυσκολεύει τους χειρισμούς της. Εγκλωβισμένη σε έναν δρόμο που δεν αφήνει διέξοδο, παρά μόνο σε τυφλή πορεία προς τα μπροστά. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε ένα βήμα πίσω. Αρκεί η αποθέωση στο δικό μας Κολοσσαίο, την πλατεία Συντάγματος. Αυτό δεν θυμίζει διαπραγμάτευση. Και επειδή μετά τα ταξίδια γνωριμίας με Ευρωπαίους ηγέτες, από χθες όλοι αντιλαμβάνονται ότι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης ρόλο έχουν τα συμφέροντα και όχι τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, ας θυμηθούν πόσο καλό θα ήταν σήμερα το «Σλαβομακεδονία» ή το «Νέα Μακεδονία». Τότε το απορρίπταμε. Γιατί ο λαός ήταν στους δρόμους και λέγαμε τα μεγάλα «όχι» σε όλους. ΄Ομως τότε υπήρχαν λεφτά και είχαμε μπόλικο χρόνο…

Νίκος Μελέτης, Έθνος