Η συνεχιζόμενη διένεξη της ΠΓΔΜ και της Ελλάδος κατέστησε επιτακτική για την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία την ανάγκη απαγκίστρωσης των αρχαίων Μακεδόνων με κάθε δυνατό τρόπο από τους υπόλοιπους Έλληνες, τόσο από εθνολογικής, όσο και από Γλωσσικής άποψης, καθώς και την ανάγκης προσκόμισης “ιστορικών” επιχειρημάτων για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Σε αυτήν την προσπάθεια της, η Σκοπιανή προπαγάνδα χρησιμοποιεί σε εκδόσεις της μια σειρά από ιστορικές ανακρίβειες, λογικά σφάλματα και κατασκευή εθνογενετικών θεωριών. Απώτερος σκοπός πάντα παραμένει η παραπλάνηση του ανυποψίαστου αναγνώστη, έτσι ώστε οι ψευδείς ισχυρισμοί τους να παρουσιάζονται με τον πλέον αληθοφανή τρόπο.

Χαρακτηρικότερο παράδειγμα λογικού σφάλματος που χρησιμοποιείται συνεχώς και αδιαλείπτως είναι η δήθεν “Ελληνοποίηση” των Αρχαίων Μακεδόνων.

Σύμφωνα με αυτήν, εάν μια αρχαία πηγή διαφοροποιεί κατά οποιοδήποτε τρόπο, τους αρχ. Μακεδόνες από τους Νότιους Έλληνες, αυτό φυσικά χρησιμοποιείται ως απόδειξη της μη-Ελληνικότητας των Αρχ. Μακεδόνων. Αντίθετα, αν μια αρχαία πηγή ταυτίζει τους αρχ. Μακεδόνες με τους Νότιους Έλληνες, αυτό χρησιμοποιείται από την Σκοπιανή προπαγάνδα, ως απόδειξη ό,τι έχουν “Ελληνοποιηθεί“.

Με λίγα λόγια, διαφοροποιήσεις των αρχ. Μακεδόνων από τους Νότιους Έλληνες είναι δείγμα πως δεν είναι Έλληνες, ενώ ταύτιση των αρχ. Μακεδόνων με τους Νότιους Έλληνες είναι δείγμα “Ελληνοποίησης”, άρα και πάλι δεν μπορούν να θεωρηθούν Έλληνες.

Με αυτήν την απίστευτη λογική πλάνη, τίποτα απολύτως δεν μπορεί να μετρήσει ως απόδειξη της Ελληνικότητας τους, εφόσον μόνο αποδείξεις της μη-Ελληνικότητας τους λαμβάνονται υπόψιν.

Φυσικά είναι λογικό, μια συζήτηση για να είναι εποικοδομητική να πρέπει να υπάρχει η πιθανότητα απόδειξης εναντίον ενός συλλογισμού. Μια συζήτηση που λαμβάνει μέρος με την προυπόθεση ό,τι τίποτα δεν μπορεί να μετρήσει κατά, δεν θεωρείται εποικοδομητική συζήτηση.

Κινούμενη στα ίδια πλαίσια και συνεπικουρούμενη από μια μικρή ομάδα Ιστορικών με επικεφαλής τον E. Borza, οι πολέμιοι της Ελληνικότητας των αρχ. Μακεδόνων εφαρμόζουν σκόπιμα ακόμα μια λογική πλάνη. Αυτήν την φορά βασιζόμενοι στις πολιτικές επιθέσεις του Δημοσθένη εναντίον του Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας, στον οποίο ο Ρήτορας αποδίδει τον μειωτικό χαρακτηρισμό “Βάρβαρος”, χρησιμοποιείται σκόπιμα μια αυθαίρετη γενίκευση και συμπεραίνεται καταχρηστικά πως “οι Έλληνες θεωρούσαν τους Μακεδόνες ως βάρβαρους“.

Σε αντίστοιχες περιπτώσεις πρέπει απαραίτητα να ισχύει η προϋπόθεση ότι το δείγμα είναι ποσοτικά ικανοποιητικό και επαρκώς αντιπροσωπευτικό. Μια περίσταση δεν αποτελεί απόδειξη ενός γενικού κανόνα. Απεναντίας, οι αρχαίες Γραμματειακές πηγές σε συντριπτικό ποσοστό, φανερώνουν ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ των αρχαίων Μακεδόνων και των Βαρβάρων. Τόσο οι ίδιοι οι Μακεδόνες δεν προσδιορίζουν εαυτούς ως Βάρβαρους, όσο και οι άλλοι διαχωρίζουν τους Μακεδόνες από τους Βάρβαρους. Συνεπώς η μαρτυρία του Δημοσθένη δεν συνίσταται ως Κανόνας, αλλά αντίθετα αποτελεί την Εξαίρεση του Γενικού Κανόνα, ο οποίος δηλώνει πως οι αρχ. Μακεδόνες δεν ήταν Βάρβαροι.

Ισχυρισμοί που χαρακτηρίζονται από δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι ο συνήθης τρόπος αντιμετώπισης άλλων επιμέρους ζητημάτων.

Οι Υπέρμαχοι της μη-Ελληνικότητας των Αρχ. Μακεδόνων υποστηρίζουν πως ο Φίλιππος Β’ κατέλαβε στρατιωτικά την Ελλάδα. Σύμφωνα με τους ανιστόρητους ισχυρισμούς τους, όταν κάποιος “ενώνει”, δεν καταλαμβάνει/υποτάσσει με την χρήση βίας.

Ο εν λόγω Συλλογισμός, βάσει ιστορικών αποδείξεων αποδεικνύεται εξαιρετικά άστοχος. Κάνοντας έναν παραλληλισμό με την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας, οι σχέσεις μεταξύ του Βασιλείου των Αργεάδων και των υπόλοιπων Μακεδονικών βασιλείων της Άνω Μακεδονίας, διακατέχονται κατά διαστήματα απο σφοδρές συγκρούσεις και έντονη αντιπαλότητα. Οι διαμάχες των Αργεάδων με τους βασιλικούς οίκους της Άνω Μακεδονίας (“ξύμμαχα και υπήκοα έθνη“) ξεκινάνε απο τον πόλεμο μεταξύ του βασιλιά των Λυγκηστών Μακεδόνων, Αρραβαίου, γιού του Βρωμερού και των Περδίκκα Β’ της Μακεδονίας/Βρασίδα. Συνεχίζονται κατά την διάρκεια της βασιλείας του Αρχελάου, με τον πόλεμο του τελευταίου εναντίον των Αρραβαίου/Σίρρα. Οι Λυγκηστές βασιλιάδες έφτασαν σε σημείο να προτιμήσουν την συμμαχία με τους Ιλλυριούς, στρεφόμενοι εναντίον των Αργεάδων Μακεδόνων. Άλλωστε η επιβίωση του βασιλείου τους και η αποφυγή ‘ένταξης’ τους με οποιοδήποτε τρόπο στο Μακεδονικό βασίλειο των Αργεάδων, έδειχνε να αποτελεί πρωταρχικό στόχο τους, παράλληλα και σημείο τριβής των σχέσεων μεταξύ τους.

Οι Ορεσίβιοι Μακεδόνες, για αιώνες αγωνιζόντουσαν για την διατήρηση της ανεξαρτησίας τους. Απεναντίας, εκτός από την εξομάλυνση των σχέσεων μέσω γάμων, η συνηθέστερη τακτική των Αργεάδων βασιλέων ήταν η προσπάθεια βίαιης προσάρτησης τους, μια μεθόδευση που εφαρμόστηκε καταστροφικά από τον Περδίκα Β’ και επιτυχημένα από τον Φίλιππο Β’. Ακόμα όμως και μετά την οριστική “ένταξη” όλων των Μακεδονικών βασιλείων στο κράτος των Αργεάδων, η τύχη επιφανών μελών από τους βασιλικούς Οίκους της Άνω Μακεδονίας είναι ενδεικτική των σχέσεων που ακόμα επικρατούσαν στο βασίλειο.

- Ο Αερόπος, αναφέρεται να έχει εξοριστεί απο το βασίλειο της Μακεδονίας για την εμπλοκή του μαζί με τον Δαμάσιππο σε πειθαρχικό παράπτωμα κατά την περίοδο της μάχης στην Χαιρώνεια [Πολ. Στρατηγ. 4.2.3]

- Ο Παυσανίας από την Ορεστίδα δολοφονεί τον Φίλιππο Β’ και εκτελείται επιτόπου.

- Αρραβαίος και Ηρωμένης, γιοι του Αερόπου από τον Βασιλικό οίκο των Λυγκηστών. Εκτελούνται ως συνομώτες στην δολοφονία του Φιλίππου Β’. [Αρρ. 1.25.1; Ιουστ. 11.2.2]

- Μενέλαος ο “Πελαγών”. Εξορίζεται από το Μακεδονικό βασίλειο και βρίσκει ασυλία στην Αθήνα.

- Νεοπτόλεμος, γιός του Αρραβαίου. Πιθανώς μετά τον θάνατο του πατέρα του κατέφυγε στην Περσία και σκοτώθηκε, πολεμώντας τους Μακεδόνες, στο πλευρό των Περσών. [Αρρ. 1.20.10]

- Αμύντας, γιός του Αρραβαίου. Ακολούθησε την εκστρατεία του Αλέξανδρου και τα ίχνη του χάνονται μυστηριωδώς στα πρώτα χρόνια της εκστρατείας. [Αρρ. 1.27.4] Εκτός απο την σοβαρή πιθανότητα να σκοτώθηκε σε μάχη, οι Ιστορικοί δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να έχασε την ζωή του για συμμετοχή σε συνομωσία, σαν επακόλουθο της εκτέλεσης του θείου του, Αλέξανδρου ‘Λυγκηστή’.

- Αλέξανδρος ο ‘Λυγκηστής’. Ακολούθησε την εκστρατεία στην Ασία. Εκτελέστηκε με την κατηγορία της συνομωσίας εναντίον του Μ. Αλέξανδρου. [Κούρτ. Ρούφ. 7.1.5; Διόδωρος 17.80.2]

Επομένως, αντίστοιχα με την περίπτωση των Νοτίων Ελλήνων, οι Μακεδόνες βασιλείς προσπάθησαν να “ενώσουν” την Μακεδονία, “επιβάλλοντας” την εξουσία τους στα βασίλεια της Άνω Μακεδονίας με την βίαιη προσάρτηση τους, φαινόμενο συχνό στους κλασσικούς χρόνους. Εάν ορισμένοι επιμένουν να διακηρρύτουν με τόση ευκολία την Ένωση των Ελλήνων από τον Φίλιππο Β’ ως “κατοχή” της Ελλάδος, σαφέστατα θα πρέπει να θεωρούν και την Ένωση όλης της Μακεδονίας ως “κατοχή” της Άνω Μακεδονίας από τον Φίλιππο. Παρόλ’αυτά αποδείχτηκε μια επιτυχημένη συνταγή στα μακροπρόθεσμα σχέδια του Μακεδόνα Βασιλιά που ανέλαβε να συνεχίσει και τελικά πραγματοποίησε ο γιός του Αλέξανδρος.

Συνεχίζεται..