Η ΛΟΓΟΚΟΠΙΑ ΠΕΡΙ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

in Archaeology, Greece, Hellenic language / by D-Mak / on June 21, 2009 at 6:25 am /

Τα Γλυπτά του Παρθενώνα στο Βρεταννικό Μουσείο

Η ΛΟΓΟΚΟΠΙΑ

ΠΕΡΙ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΥ

ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

Την εποχή που η Δυτική Ευρώπη άφηνε για τα καλά πίσω της τον Χριστιανικό Μεσαίωνα, οι ελλαδικοί πληθυσμοί (στην πλειοψηφία τους, βιαίως χριστιανωθέντες απόγονοι του αρχαίου Ελληνικού έθνους, που εξαναγκάστηκαν να αποποιηθούν ακόμα και το εθνικό τους όνομα) θα συνέχιζαν να ζουν στο μεσαιωνικό λήθαργο, για τουλάχιστον τρεισήμισυ ακόμη αιώνες. Το χρονικό αυτό διάστημα αποκλήθηκε «Τουρκοκρατία», αν και (δεδομένου, ότι η χριστιανορθόδοξη Εκκλησία κάλεσε και καθαγίασε την Οθωμανική κατάκτηση) δεν αποτελεί παρά τη φυσική συνέχεια και την ακμαιότερη περίοδο της Ανατολικοευρωπαϊκής («Βυζαντινής») εκδοχής του Μεσαίωνα.

Μιά σύντομη επισκόπηση της αρχαιοθηρίας στη νεώτερη Ελλάδα^(*)

Με την πνευματική αφύπνιση της Δύσης και την αναζήτηση από αυτήν πολιτισμικής ταυτότητας, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων για τον Ελληνικό Πολιτισμό. Οι πρώτες συλλογές -Ρωμαϊκών αρχικά- αρχαιοτήτων αρχίζουν να δημιουργούνται στη Δύση από τον 12^οκιόλας αιώνα. Εν συνεχεία το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στην Ελληνική Αρχαιότητα.

Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας αναρίθμητοι Ευρωπαίοι αρχαιολάτρες (ή «αρχαιολάτρες») με τα συγγράμματα των αρχαίων περιηγητών παραμάσχαλα αρχίζουν να καταφθάνουν στην Ελλάδα. Όταν επιστρέφουν στις χώρες τους έχουν φυσικά προμηθευτεί και ανάλογα «ενθύμια», εύκολα στη μεταφορά (αγαλματίδια, νομίσματα κ.λπ.). Με την πάροδο του χρόνου οι μεμονωμένες αυτές ενέργειες εξελίσσονται σε σχεδιασμένες εξορμήσεις αρχαιοεμπόρων, οι οποίοι λειτουργούν για λογαριασμό αρχαιοσυλλεκτών ή «ευγενών», που θέλουν να διακοσμήσουν τις επαύλεις τους με αυθεντικά Ελληνικά καλλιτεχνικά έργα, κίονες, χειρόγραφους κώδικες, κ.λπ..

Τις τελευταίες δεκαετίες της Τουρκοκρατίας οι επιχειρήσεις αρχαιοκαπηλίας διεξάγονται πλέον, αν και «ανεπίσημα», από πράκτορες των Δυτικοευρωπαϊκών βασιλείων. Οι πράκτορες αυτοί ενεργούν φυσικά και για προσωπικό τους λογαριασμό. «Επισκέπτονται» όλους τους σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους, που τότε, όπως ήταν αναμενόμενο, ήσαν πλήρως υποβαθμισμένοι (είχαν πατηθεί από χριστιανικά ιερά, ή μετατραπεί σε στάνες, κ.λπ.) και έτσι οι επιχειρήσεις παίρνουν τον χαρακτήρα αρχαιολεηλασίας. Τα ευρωπαϊκά προξενεία στην Κων/πολη μετατρέπονται σε ορμητήρια οργανωμένων αρχαιοθηρικών συμμοριών υπό διπλωματική πλέον καθοδήγηση. Στην αρχαιοθηρία, κυρίως η Αγγλία και η Γαλλία επιδόθηκαν σε πραγματικό αγώνα δρόμου. Οι Ελληνικές αρχαιότητες κραδαίνονται από όποιες χώρες τις κατέχουν, ως σύμβολα ιδεολογικής ισχύος και ως πιστοποιητικά κληρονομικών δικαιωμάτων επί του Ελληνικού Πολιτισμού.

Όλοι οι προαναφερθέντες αρχαιοκυνηγοί συμπεριφέρονται είτε ως κοινοί αρχαιοκάπηλοι, είτε ως καταστροφείς, είτε -συνηθέστερα- ως και τα δυό. Σε πολλές περιπτώσεις διενεργούν και «ανασκαφές», στις οποίες καταστρέφουν όσα ευρήματα δεν μπορούν να μεταφέρουν, για να μην τα βρουν και τα πάρουν οι ανταγωνιστές τους.

Κατά το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς τους οι επιχειρήσεις αρπαγής του Ελληνικού πολιτισμικού πλούτου διεξάγονται με την ανοχή / αδιαφορία των Τούρκων και την σιωπηρή συγκατάθεση / συνενοχή της Χριστιανορθόδοξης Εκκλησίας. Μάλιστα πολλές φορές η Εκκλησία έχει σημαντικό ρόλο στο κύκλωμα της αρπαγής: π.χ. ανάμεσα στους πληροφοριοδότες και προμηθευτές του Άγγλου πρέσβη στην Κων/πολη Thomas Roe (1621-1628), βρίσκουμε τον ίδιο τον πατριάρχη και τον επίσκοπο Άνδρου.

Η συνέχεια του εξαιρετικά ενδιαφέροντος άρθρου του Θεόδωρου Α. Λαμπρόπουλου στο FreeInquiry.gr

[wpmlsiteurl]