Η Αρχικαπετάνα, που οι Αρεοπαγίτες θα της ζητήσουν να συνεχίσει το μπλόκο στο στενό του Ευρίπου και να συνδράμει στις επιχειρήσεις της στεριάς με κανονιές από το πλοίο της, θα συνεχίσει αγόγγυστα (χωρίς εκδικητική μανία για τον άδικο θάνατο του άνδρα της) και άφοβα τον Αγώνα της, ενός αγώνα διπλού, όχι μόνο του πολέμου αλλά και της επιβίωσης. Οι λίρες στην κασέλα σώνονται, η μισθοδοσία όμως των ναυτών και τα πολεμοφόδια καλύπτονται από την αρχή του Ξεσηκωμού με έξοδα των Βισβίζηδων. Η “Καλομοίρα” πάλι ταλαίπωρη και λαβωμένη από τις πολεμικές επιχειρήσεις και την παραμονή της τόσον καιρό στη θάλασσα χρειάζεται καλαφάτισμα και παλάμισμα. Φθάνουν στη Δόμνα οι υπαινιγμοί για τη μετατροπή της σε μπουρλότο (πυρπολικό). Έπειτα, είναι και οι “μνηστήρες” της “Καλομοίρας”, αχρείοι, που εκμεταλλευόμενοι την χηρεία της και απαξιώνοντας το φύλο της, θέλουν να σφετερισθούν το μπρίκι της και να αναλάβουν τη διοίκησή του. Αγωνίζεται να το ασφαλίσει με “επικυρωτικό της κυριότητας του κληρονομικού κτήματος επ΄ονόματι των ανηλίκων παιδιών μου”. Οι πάσης φύσεως πιέσεις, οι οικονομικές και των Υδραίων, την εξαναγκάζουν μετά από τρία χρόνια ναυμαχιών να παραδώσει για πυρπολικό στους Υδραίους το άλλοτε κόσμημα της Αίνου, το τόσο στενά συνυφασμένο με την ύπαρξη της.
Το 1824 καταφεύγει στο Ναύπλιο πάμφτωχη, γιατί της άρπαξαν και τα τελευταία κοσμήματα που της είχαν απομείνει, και μετά από περιπέτειες της επιτρέπεται να μείνει στα δύο δωμάτια, χωρίς πόρτες και παράθυρα, που ήταν εθνικό κτήμα. Εκεί δέχθηκε το δεύτερο τραγικό χτύπημα της μοίρας: Είδε να πεθαίνουν από την πανώλη τα τρία μικρότερα αγόρια της. Μέσα σε αυτές τις στερήσεις και τις κακουχίες που η ηρωίδα ζούσε, ήρθε και ένα ευχάριστο μήνυμα: Το φιλελληνικό κομιτάτο της Γαλλίας θα έπαιρνε το μεγαλύτερό της γιο, Δημήτριο, για να σπουδάσει στο Παρίσι. Οι Γάλλοι, επειδή ο Δημήτριος ήταν γιος ναυάρχου τον ονόμασαν Θεμιστοκλή. Έκανε τόση εντύπωση στο Παρίσι με την ομορφιά του, τη φουστανέλα και το φέσι, ώστε κέρδισε αμέσως την προστασία της μαντάμ Ρεναμιέ και της ελληνικής καταγωγής δούκισσας Ντ΄ Αμπραντέ. Η ωραία του μορφή φιλοτεχνήθηκε σε πορτρέτο από τη Γαλλίδα καλλιτέχνιδα Αδέλα Ταρντιέ, κυκλοφόρησε σε δελτάρια σε όλη τη Γαλλία, σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα, για την ενίσχυση της ελληνικής επανάστασης. Οι εφημερίδες της Λυών τον εκθείαζαν και ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε γι’ αυτόν το ποίημα “το Ελληνόπουλο”.

21 Μαΐου 1825: Ο Υδραίος Γ. Ματρόζος και ο Σπετσιώτης Λάζαρος Μασσούς με το πυρπολικό πλέον “Καλομοίρα” πυρπόλησαν τη φρεγάτα με το ταμείο του Τουρκικού στόλου ανάμεσα Εύβοιας-Άνδρου- Κέας- Αττικής.

Στο μεταξύ, η Δόμνα παλεύει, κρατώντας στα χέρια της έγγραφα που την εφοδίασαν κατά καιρούς ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και ο Νικηταράς, ο Μακεδόνας στρατηγός Καρατάσος και ο Άνθιμος Γαζής, όλα βεβαιωτικά για την προσφορά του συζύγου της και της ίδιας, προκειμένου να επιτύχει την αποζημίωση για τα έξοδα του Αγώνα και κάποια σύνταξη. Αποζημίωση δεν επέτυχε, πέτυχε όμως σύνταξη …30 δραχμών. Μετακομίζει στη Σύρο.
Το 1832 επιστρέφει ο Δημήτριος ή Θεμιστοκλής και διορίζεται ακόλουθος του Υπουργείου των Εξωτερικών (από το 1845 ως το 1876 ήταν διοικητής Νάξου). Η Δόμνα μετακομίζει με τη Μαριορή, την κόρη της που παντρεύτηκε τον πλοίαρχο του πολεμικού Ναυτικού Θαιράκη, στον Πειραιά, όπου και πεθαίνει το 1850.