Οι εκτρώσεις, τα δικαιώματα των ζώων και ο αλκοολισμός απασχολούσαν και.. τους Αρχαίους

Ο Ιπποκράτης, στον όρκο του, δέσμευε τους γιατρούς (και της αρχαίας Ελλάδας) να μην κάνουν εκτρώσεις, αλλά οι στωικοί φιλόσοφοι θεωρούσαν το αγέννητο έμβρυο… φυτό

Tην εποχή που οι αρ­χαίοι Έλληνες είχαν δούλους, οι φιλόσο­φοι είχαν ξεκινήσει μία παθιασμένη συζήτηση γύ­ρω από τα δικαιώματα των ζώων. Ο Πυθαγόρας καυτη­ρίαζε την κακοποίηση των ζώων από τους ανθρώπους, ενώ ο φιλόσοφος Πορφύριος ανεδεικνύετο υπέρμαχος της χορτοφαγίας στο πόνημα του «Για την αποχή από ζωικές τροφές». Απόδειξη δε τρανή ότι και οι αρχαίοι Ρωμαίοι εί­χαν την ίδια αδυναμία στα ζώα όσο και οι σύγχρονοι δυ­τικοί άνθρωποι είναι ότι, όταν ο στρατιωτικός-πολιτικός Πο­μπήιος σκηνοθέτησε μια σφαγή ελεφάντων, προκάλε­σε μεγαλύτερη λαϊκή οργή απ’ ό,τι οι σφαγές ανθρώπων.

 Σύμφωνα με το – “Oxford Companion to Classical Civilization», παρ’ όλη την αγάπη που έτρεφαν στο κρα­σί οι αρχαίοι Έλληνες, είχαν τις ίδιες ανησυχίες με τους σημερινούς ανθρώπους όσον αφορά τη μέθη, την υπερκατανάλωση αλκοόλ και εν τέ­λει τον αλκοολισμό.

Η οινοποσία με στόχο τη μέθη είναι το προεόρτιο της τρέλας, προειδοποιούσε ο Πυθαγόρας, ενώ ο Πλούταρ­χος καταδίκαζε τη συνήθεια των μέθυσων που ζητούσαν κρασί πρωί πρωί προκειμένου να γιατρέψουν τους πονοκε­φάλους τους από το μεθύσι της προηγούμενης νύχτας.

Στη Ρώμη, ο επιστήμονας και ιστορικός Πλίνιος ο Πρε­σβύτερος θεωρούσε ειρω­νεία το γεγονός ότι οι άν­θρωποι ξόδευαν χρήματα που είχαν βγάλει με μεγάλο κόπο προκειμένου να εξα­σφαλίσουν κάτι που μπορού­σε να βλάψει τον εγκέφαλο τους και να προκαλέσει τρέ­λα. Όσον αφορά το θέμα της έκτρωσης, οι συζητήσεις ή­ταν εξίσου έντονες στην αρ­χαία Ελλάδα και στην Ρώμη, όπως τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Έτσι. οι στωικοί φιλόσο­φοι της αρχαίας Ελλάδας δί­δασκαν ότι το έμβρυο είναι σαν ένα φυτό που γίνεται ζώο τη στιγμή της γέννησης – όταν αρχίζει να αναπνέει. Ε­ντούτοις, ο όρκος του Ιππο­κράτη, του Έλληνα πατέρα της Ιατρικής, που έζησε από το 460 έως το 370 π.Χ., δέ­σμευε τους γιατρούς να μην κάνουν εκτρώσεις.

Στην αρχαία Αθήνα θεω­ρούσαν έγκλημα κατά του νεκρού συζύγου, εάν μια χή­ρα έκανε έκτρωση στο παιδί που είχε κάνει μαζί του, ενώ επιγραφές σε αρχαιοελληνι­κούς ναούς αναφέρουν ότι η πραγματοποίηση μιας έ­κτρωσης καθιστά την γυναί­κα που την έκανε ακάθαρτη για 40 ημέρες – όπως σημει­ώνεται στο βιβλίο.

Η πρώτη διά νόμου απα­γόρευση της έκτρωσης θε­σμοθετήθηκε στη Ρώμη, το 211 μ.Χ.. και η τιμωρία ήταν προσωρινή εξορία, αλλά η ε­ξάπλωση του χριστιανισμού σκλήρυνε τη στάση κατά της έκτρωσης, θεωρώντας τη δολοφονία έμβιου όντος.

Η αυτοκτονία ήταν ένα άλλο αμφιλεγόμενο θέμα. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ρώμη η καταδίκη ή μη της αυτοκτονίας εξαρτιόταν από το κίνητρο και τον τρόπο με τον οποίο έφταναν σ’ αυ­τήν. Τη θεωρούσαν ταιριαστή πράξη εάν ακολουθούσε μία ατιμία, ενώ ο αυτόχειρας που αυτοθυσιαζόταν γινόταν α­ντικείμενο θαυμασμού

Ο πνιγμός, ο απαγχονισμός ή η πτώση από μεγάλο ύψος θεωρούνταν μέθοδοι αυτοκτονίας ατιμωτικοί και α­πευκταίοι, ενώ η χρήση ό­πλου ήταν «πιο αξιοπρεπής, ακόμη και πιο ηρωική», σύμ­φωνα με τον οδηγό. Υπήρχε, όμως. μία όψη της σύγχρο­νης ζωής που φαίνεται ότι δεν είχε επηρεάσει ή απα­σχολήσει καθόλου τους αρ­χαίους: ο ρατσισμός. Ήταν, μάλλον, σχεδόν άγνωστο πρόβλημα Μόνο οι Ρωμαίοι είχαν την τάση να αντιπα­θούν τους ψηλούς, ξανθούς Βορειο-Eυρωπαίους…

 Πηγή: Tα Νέα

Related posts:

• Νέα στοιχεία για τα αρχαία ελληνικά φάρμακα
• Αυτοί είναι οι αξιωματούχοι του Μ. Αλεξάνδρου που σχετίζονται με την Αμφίπολη