Ἀριστοτελης Ντοβόρης says:

Ἀριστοτέλης Ντοβόρης, ἐκ τοῦ βιβλίου: Ο ΕΝ ΤΗι ΛΕΞΕΙ ΛΑΝΘΑΝΩΝ ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ.
—————————————————————————————————————————————--

Μακεδών. Ἕλλην κάτοικος Μακεδονίας.

Μ ……. Μάγνητος
Α ……. ἀδελφεὸς
Κ ……. κούρης
Ε ……. ἔκγονος
Δ ……. Δευκαλίωνος
Ω ……. ὠνομάσθη
Ν ……. νεώτερος

Ὁ ἀδελφὸς τοῦ Μάγνητος, ὁ νεώτερος ἔκγονος τῆς κόρης τοῦ Δευκαλίωνος ὠνομάσθη (Μακεδών).

Ὁ Ὅμηρος εἰς τὸν κατάλογον τῶν νηῶν τῆς Ἰλιάδος μνημονεύει τὸ ἔθνος τῶν Μαγνήτων, τὴν ἡγεσίαν ἐκείνων, καθώς ἐπίσης τὴν περιοχήν, τὸν τόπον δηλαδή τῆς κατοικίας των.

ΙΛ. Β 756 -- 759

« Μαγνήτων δ᾿ ἦρχε Πρόθοος Τενθρηδόνος υἱός,
οἳ περί Πηνειόν καὶ Πήλιον εἰνοσίφυλλον
ναίεσκον· τῶν μὲν Πρόθοος θοὸς ἡγεμόνευε,
τῷ δ᾿ ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι νῆες ἕποντο. »

( Τῶν Μαγνήτων ἦρχε ὁ Πρόθοος ὁ υἱός τοῦ Τενθρηδόνος,
ἐκεῖνοι πέριξ τοῦ Πηνειοῦ καὶ τοῦ πυκνοφύλλου Πηλίου
κατοίκεον· εἰς ἐκείνων ὁ ταχὺς Πρόθοος ἡγεμόνευε,
μ᾿ ἐκεῖνον δὲ μαζί τεσσαράκοντα μελαναὶ νῆες ἕποντο. )

Εἰς τὰ ἀποσπάσματα τοῦ Ἠσιόδου δὲν γίγνεται λόγος διά τὴν μητέρα τῶν δύω ἀδελφῶν Μάγνητος καὶ Μακεδόνος, ἐπειδή τὸ προηγούμενον κείμενον εἶνε λιπὲν καὶ συνεχίζει μέ τὴν φράσιν: ἥ δ᾿, ἤτοι: καὶ ἐκείνη.

Ἠσίοδος. Γυναικῶν κατάλογος ἢ Ἠοίαι 3, 7.

« ἥ δ᾿ ὑποκυσαμὲνη Διὶ γείνατο τερπικεραύνωι
υἶε δὶω, Μάγνητα Μακηδόνα θ᾿ ἱππιοχάρμην,
οἵ περί Πιρρίην καὶ Ὄλυμπον δώματ᾿ ἐναιον. »

( καὶ ἐκείνη ἐγγαστρωμένη ἐγέννησεν ἐκ τοῦ τερπικεραύνου Διὸς
δύω υἱούς, τὸν Μάγνητα καὶ τὸν ἁρματομάχον Μακεδόνα,
οἵτινες κατοίκεον τὰ δώματα περί τὴν Πιερίην καὶ τὸν Ὄλυμπον. )

Πρόκειται περί τῆς Πρωτογενείας, θυγατρὸς τοῦ βασιλέως Δευκαλίωνος καὶ τῆς Πύρρας, μετά τῆς ὁποίας ὁ Ζεὺς ἐγέννησε πρῶτα τὸν Μάγνητα καὶ μετά τὸν ἀδελφόν αὐτοῦ, τὸν Μακεδόνα.

Δευκαλίων + Πύρρα = Ἕλλην, Ἀμφικτύων, Πρωτογένεια.
Πρωτογένεια + Ζεὺς = Μάγνης, Μακεδών.

Ἡ ἐτυμολόγησις τοῦ ὀνόματος Μακεδών καὶ Μακεδονία, ἀπό τὸ σύνολον τῶν φιλολόγων, ἱστορικῶν, ἑρμηνευτῶν, ἐρευνητῶν, πολιτικῶν καὶ ἱερέων, εἶνε λανθασμένη. Ἅπαντες σχεδόν ὑποστηρίζουν, πώς τὰ ἀνωτέρω δύω ὀνόματα προέρχονται ἐκ τοῦ ἐπιθέτου μακεδνὸς, ὅπερ σημαίνει: μηκεδανὸς, εὐμήκης, ῥαδινὸς, ὑψηλὸς, μακρὺς.

Τοῦτο τὸ ἐπίθετον ὁ Ὅμηρος, μία φορά τὸ γράφει: οἷά τε φύλλα μακεδνῆς αἰγείροιο, ἤτοι: ὡσάν καὶ τὰ φύλλα τῆς ὑψηλῆς λεύκας, ὀδ. η 106. Τὸ ἐπίθετον μακεδνὸς δὲν εἶνε ἐπίθετον δι᾿ ἀνθρώπους, ἀλλ᾿ εἶνε μόνον διά τὰ δένδρα. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα διαθέτει ἄλλα ἐπίθετα ἵνα προσδιορίζῃ τὸ ὕψος ἢ τὸ δέμας, ἀλλά καὶ τὴν φυήν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως εἶνε τά: ὑψηλὸς, μέγας, ῥαδινὸς. Ἐξ ἄλλου οἱ Μακεδόνες δὲν εἶνε δυνατὸν ὅλοι ἢ οἱ περισσότεροι νά εἶνε ὑψηλοὶ, ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος δὲν ἦτο ὑψηλὸς, ὡς πρός τὸ δέμας.

Τὸ ὄνομα Μακεδών εἶνε οὕτω κωδικοποιημένον ἐκ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης πού οὐδείς δύναται νά τὸ ἀμφισβητήσῃ, διότι βεβαίως ἐμπεριέχει πληροφορίας καταγωγῆς, συγγενείας καὶ ἡλικίας μεταξὺ τῶν δύω ἀδελφῶν: Μάγνητος καὶ Μακεδόνος τῶν υἱῶν τοῦ Διὸς καὶ τῆς Πρωτογενείας θυγατρὸς τοῦ βασιλέως Δευκαλίωνος καὶ Πύῤῥας. Τὸ ὄνομα Μακεδών δὲν εἶνε καταγεγραμμένον εἰς τά ὁμηρικὰ ἔπεα, τὰ ἀρχαιότερα ἁπάντων, ἀλλ᾿ εἶνε καταγεγραμμένον εἰς τὰ κείμενα τοῦ ποιητοῦ Ἠσιόδου, ὅστις εἶνε ὕστερος τοῦ Ὁμήρου (Ὀδυσσέως).

—————————————————————————————————————————————--

Μακεδονία. Ἡ πατρίς γαῖα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.

Μ …………. Μάγνητος
Α …………. ἀδελφεὸς
Κ …………. κούρης
Ε …………. ἔκγονος
Δ ………… Δευκαλίωνος
Ο ………… ὄχθῃσιν
Ν ………… ναίεσκε
Ι ………… ἰσοπεδίοιο
Α ………… Ἀξιοῦ

Ὁ ἀδελφὸς τοῦ Μάγνητος ἔκγονος τῆς κόρης τοῦ Δευκαλίωνος εἰς τὴν πεδιάδα παρά τὰς ὄχθας τοῦ Ἀξιοῦ συνεχῶς κατῴκει.

Πρωΐα. Ἐπίτ. ἐγκυκλοπαιδικὸν λεξικόν. Μακεδονία, σελίς 1334. Διασκευή.

«Κατά τὴν ἀρχαιότητα ἡ Μακεδονία (ἤτοι τὸ ἐπί τῶν χρόνων τοῦ Φιλίππου Β’ καθεαυτὸ μακεδονικὸν κράτος) ἀπετελεῖτο ἐκ τῶν ἑξῆς ἐπαρχιῶν: Ἠμαθίας, Πιερίας, Βοττιαίας, Μυγδονίας, Ἐορδαίας, Ἀλμωπίας, Βισαλτίας, Κρηστωνίας, Ἐλιμίας, Ὀρεστίδος, Ληγκηστίας, Πελαγονίας, Ὀδομαντικῆς, Παιονίας, Σιντικῆς, Ἠδωνίδος καὶ Χαλκιδικῆς.
Οἱ ἀρχαιότεροι κάτοικοι τῆς Μακεδονίας ἦσαν Ἕλληνες δωρικῆς καταγωγῆς, οἱ ὁποῖοι ταχέως ἀνεμείχθησαν μέ τὰ ἄλλα ἑλληνικὰ φῦλα. ………………….. Ἀπό τῆς ἀρχῆς τῶν ἱστορικῶν χρόνων ἐμφανίζεται ἐν Μακεδονίᾳ ὁ πυρήν τοῦ κατόπιν μεγάλου μακεδονικοῦ κράτους μέ κέντρον τὴν Ἠμαθίαν ἢ κατ᾿ ἄλλους τὴν Ὀρεστίδα καὶ ἱδρυτής του ὑπῆρξε κατά μίαν μὲν παράδοσιν ὁ Περδίκκας, κατ᾿ ἄλλην δὲ ὁ Κάρανος, ἀμφότεροι καταγόμενοι ἐξ Ἄργους τῆς Πελοποννήσου.
Ἡ καταγεγραμμένη ἱστορία τῆς Μακεδονίας ἄρχεται ἀπό τῆς βασιλείας τοῦ Ἀλεξάνδρου Α’ τοῦ Φιλέλληνος 498 -- 454 ὅστις ἀναγκασθείς ν᾿ ἀκολουθήσῃ τὸν Ξέρξην εἰς τὴν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος ἐκστρατείαν του, βοήθησε ποικιλοτρόπως τοὺς Ἕλληνας, μεταδίδων ἐγκαίρως εἰς αὐτοὺς τὰ σχέδια τοῦ ἀναγκαστικοῦ συμμάχου του. »

Εἰς τὸν κατάλογον τῶν νηῶν ὁ Ὁμηρος ἀναφέρει τοὺς Μάγνητας καὶ τὸν ἀρχηγόν ἐκείνων, τὸν Πρόθοον.

ΙΛ. Β 756 -- 759

« Μαγνήτων δ᾿ ἦρχε Πρόθοος Τενθρηδόνος υἱός,
οἳ περί Πηνειόν καὶ Πήλιον εἰνοσίφυλλον
ναίεσκον· τῶν μὲν Πρόθοος θοὸς ἡγεμόνευε,
τῷ δ᾿ ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι νῆες ἕποντο. »

( Τῶν Μαγνήτων ἦρχε ὁ Πρόθοος ὁ υἱός τοῦ Τενθρηδόνος,
ἐκεῖνοι πέριξ τοῦ Πηνειοῦ καὶ τοῦ πυκνοφύλλου Πηλίου
κατοίκεον· εἰς ἐκείνων ὁ ταχὺς Πρόθοος ἡγεμόνευε,
μ᾿ ἐκεῖνον δὲ μαζί τεσσαράκοντα μελαναὶ νῆες ἕποντο. )

Οἱ ἑπόμενοι στίχοι τῆς Ἰλιάδος ἀναφέρονται εἰς τὸν Ἀξιόν ποταμόν τῆς Μακεδονίας, τῆς χώρης τῶν Παιόνων.

ΙΛ. Β 848 -- 850

« Αὐτάρ Πυραίχμης ἄγε Παίονας ἀγκυλοτόξους,
τηλόθεν ἐξ Ἀμυδῶνος, ἀπ᾿ Ἀξιοῦ εὐρὺ ῥέοντος,
Ἀξιοῦ, οὗ κάλλιστον ὕδωρ ἐπικίδναται αἶαν. »

( Ὁ Πυραίχμης πάλιν ἦγε τοὺς καμπυλοτόξους Παίονας,
μακριά ἐξ Ἀμυδῶνος, ἀπό τὸν εὐρύρροον Ἀξιόν,
τοῦ Ἀξιοῦ, τοῦ ὁποίου τὸ κάλλιστον ὕδωρ διασκοπρίζεται εἰς τὴν γῆν. )

Ὁ Ὀδυσσεὺς (Ὅμηρος) γνωρίζει τὸν ἀρχηγόν τῶν ἱππομάχων Παιόνων, τὸν Πυραίχμην, τὸν ἐξ Ἀμυδῶνος τῆς περιοχῆς τοῦ Ἀξιοῦ ποταμοῦ.

ΙΛ. Π 284 -- 288

« Πάτροκλος δὲ πρῶτος ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ
ἀντικρύ κατά μέσσον, ὅθι πλεῖστοι κλονέοντο,
νηῒ πάρα πρύμνῃ μεγαθύμου Πρωτεσιλάου,
καὶ βάλε Πυραίχμην, ὃς Παίονας ἱπποκορυστάς
ἤγαγεν ἐξ Ἀμυδῶνος ἀπ᾿ Ἀξιοῦ εὐρὺ ῥέοντος· »

( Καὶ ὁ Πάτροκλος πρῶτος ἀκόντισε μέ φαεινὸν δόρυ
ἀντικρύ κατά τὸ μέσον, ὅπου πολλοὶ κλονίζονταν,
παρά τὴν πρύμνην τῆς νηὸς τοῦ μεγαθύμου Πρωτεσιλάου,
καὶ ἔβαλε τὸν Πυραίχμην, ὅστις τοὺς ἱππομάχους Παίονας
ἤγαγεν ἐξ Ἀμυδῶνος ἀπό τοῦ εὐρυῤῥέοντος Ἀξιοῦ. )

Εἰς τοὺς ἑπομένους στίχους ὁ Ὀδυσσεὺς (Ὅμηρος) καταγράφει σαφῶς τὴν συνομιλίαν πού εἶχον εἰς τὸν ὅμιλον, παρά τὸ τρωικὸν πεδίον τῶν μαχῶν, ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ὁ Ἀχιλλεὺς, ὁ υἱός τοῦ Πηλέως, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ὁ ἥρως Ἀστεροπαῖος, ὁ υἱός τοῦ Πηλεγόνος, ἐκ τῆς Παιονίης χώρης τοῦ Ἀξιοῦ ποταμοῦ.

Ὁ διάλογος ἐγένετο πρόσωπο μέ πρόσωπον ἄνευ διερμηνέως, διότι οἱ δύω ἀντιμαχεούμενοι ἦσαν Ἕλληνες, ὁμίλουν δὲ τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν, ὄχι τὸ σλαυο -- βουλγαρο -- ἀλβανο -- ἀθιγγανικὸν γλωσσικὸν παρα -- μόρφωμα τῶν Σκοπιανῶν οἵτινες ἐπιβουλεύονται τὰ ἱερὰ ἱστορικὰ χώματα τῆς Μακεδονίας, ἐπικουρούμενοι ἐκ τῶν πολιτικῶν ἀχυρανθρώπων τῆς ἀριστερᾶς, τῆς δεξιᾶς καὶ τῆς προόδου!! Τὸ ὄνομα τοῦ κράτους των εἶνε ψευδεπίγραφον, τὸ ὄνομα Μακεδονία εἶνε ἀληθὲς. Νά τοὺς γελοιοποιήσωμεν διεθνῶς ἀναγνωρίζοντες τὴν χώρην ὡς Ματσεντόνια καὶ ἐκείνους Ματσεντόνσκι, πού διά τῆς θεϊκῆς ἑλληνικῆς γλώσσης οὐδὲν σημαίνει. Οἱ Σκοπιανοί, ἀλλά καὶ πάντες οἱ ἄλλοι λαοί, δὲν διαθέτουν εἰς τὸ ἀλφάβητόν τους γράμμα Δ δ. Ἄλλο Ματσεντόνια καὶ ἄλλο Μακεδονία!! Θέλει ἱστορικὴν γνῶσιν καὶ τόλμην ἡ διπλωματία!!!

ΙΛ. Φ 139 -- 168

« τόφρα δὲ Πηλέος υἱὸς ἔχων δολιχόσκιον ἔγχος
Ἀστεροπαίῳ ἐπᾶλτο κατακτάμεναι μενεαίνων,
υἱέϊ Πηλεγόνος· τὸν δ᾿ Ἀξιός εὐρυρέεθρος
γείνατο καὶ Περίβοια, Ἀκεσσαμενοῖο θυγατρῶν
πρεσβυτάτη· τῇ γάρ ῥα μίγη ποταμός βαθυδίνης.
τῷ ῥ᾿ Ἀχιλεὺς ἐπόρουσεν, ὁ δ᾿ ἀντίος ἐκ ποταμοῖο
ἔστη ἔχων δύο δοῦρε· μένος δὲ οἱ ἐν φρεσὶ θῆκε
Ξάνθος, ἐπεί κεχόλωτο δαϊκταμένων αἰζηῶν,
τοὺς Ἀχιλεὺς ἐδάϊζε κατά ῥόον οὐδ᾿ ἐλέαιρεν.
οἱ δ᾿ ὅτε δὴ σχεδόν ἦσαν ἐπ᾿ ἀλλήλοισιν ἰόντες,
τὸν πρότερος προσέειπε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς·
” τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν, ὅ μευ ἔτλης ἀντίος ἐλθεῖν;
δυστήνων δὲ τε παῖδες ἐμῷ μένει ἀντιόωσι.”
Τὸν δ᾿ αὖ Πηλεγόνος προσεφώνεε φαίδιμος υἱός·
” Πηλεΐδη μεγάθυμε, τίη γενεήν ἐρεείνεις;
εἴμ᾿ ἐκ Παιονίης ἐριβώλου, τηλόθ᾿ ἐούσης,
Παίονας ἄνδρας ἄγων δολιχεγχέας· ἥδε δὲ μοι νῦν
ἠὼς ἑνδεκάτη, ὅτε Ἴλιον εἰλήλουθα.
αὐτάρ ἐμοὶ γενεή ἐξ Ἀξιοῦ εὐρὺ ῥέοντος,
Ἀξιοῦ, ὃς κάλλιστον ὕδωρ ἐπὶ γαῖαν ἵησιν,
ὃς τέκε Πηλεγόνα κλυτὸν ἔγχεϊ· τὸν δ᾿ ἐμέ φασι
γείνασθαι· νῦν αὖτε μαχώμεθα, φαίδιμ᾿ Ἀχιλλεῦ. ”
Ὣς φάτ᾿ ἀπειλήσας, ὁ δ᾿ ἀνέσχετο δῖος Ἀχιλλεὺς
Πηλιάδα μελίην· ὁ δ᾿ ἁμαρτῇ δούρασιν ἀμφίς
ἥρως Ἀστεροπαῖος, ἐπεί περιδέξιος ἦεν.
καί ῥ᾿ ἑτέρῳ μὲν δουρὶ σάκος βάλεν, οὐδὲ διαπρό
ῥῆξε σάκος· χρυσός γάρ ἐρύκακε, δῶρα θεοῖο·
τῷ δ᾿ ἑτέρῳ μιν πῆχυν ἐπιγράβδην βάλε χειρὸς
δεξιτερῆς, σύτο δ᾿ αἷμα κελαινεφὲς· ἡ δ᾿ ὑπέρ αὐτοῦ
γαίῃ ἐνεστήρικτο, λιλαιομένη χροὸς ἆσαι. »

( Καὶ ὡστόσον ὁ υἱός τοῦ Πηλέος ἔχων μακρόσκιον ἔγχος
εἰς τὸν Ἀστεροπαῖον ἐφώρμησεν ὠργισμένος διά νά φονεύσῃ,
τὸν υἱόν τοῦ Πηλεγόνος· καὶ ἐκεῖνον ὁ εὐρυρέεθρος Ἀξιός
γέννησε καὶ ἡ Περίβοια, τῶν θυγατρῶν τοῦ Ἀκεσσαμενοῦ
ἡ πρεσβυτάτη· διότι μ᾿ ἐκείνην βεβαίως ἐμίγη ὁ βαθυδίνης ποταμός.
Εἰς ἐκεῖνον λοιπόν ὁ Ἀχιλεὺς ἐφώρμησεν, ὁ δὲ ἀπ᾿ ἀντικρύ ἐκτός ποταμοῦ
στάθηκ᾿ ἔχων δύω δόρατα· καὶ μένος εἰς τὰς φρένας του ἔβαλε
ὁ Ξάνθος, ἐπειδή ἐχολώθη ἐκ τῶν σκοτωμένων νέων,
τοὺς ὁποίους ὁ Ἀχιλεὺς ἔσφαζε κατά μῆκος τῆς ῥοῆς καὶ δὲν ἐλυπεῖτο.
Καὶ ὅταν ἐκεῖνοι ἤδη πλησίον ἦσαν ἐπ᾿ ἀλλήλων ἐρχόμενοι,
εἰς ἐκεῖνον πρότερος προσεῖπεν ὁ ταχύπους θεϊκὸς Ἀχιλλεὺς·
” Ποῖος τῶν ἀνδρῶν εἶσαι ἀπό ποῦ, ὅστις ἐτόλμησες ἀντικρύ μου νά ἔλθῃς;
Μά τῶν δυστύχων ἐπίσης οἱ παῖδες εἰς ἐμένα μένουν ἀντικρύζοντες.”
Καὶ εἰς ἐκεῖνον ἔπειτα προσεφώνησε τοῦ Πηλεγόνος ὁ λαμπρὸς υἱός·
” Πηλεΐδη μεγάθυμε, διατί ἀναζητεῖς τήν γενεήν μου;
Εἶμαι ἐκ τῆς εὐφόρου Παιονίης, μακράν εὑρισκομένης,
Παίονας ἄνδρας ἄγων μέ μακρὰ ἔγχη· καὶ ἐδῶ δὰ με τώρα
τὴν ἑνδεκάτην αὐγήν, ἀφ’ ὅτου εἰς τὸ Ἴλιον ἦλθον.
Ἔπειτα ἡ γενεή μου ἐξ Ἀξιοῦ εὐρυρέοντος,
τοῦ Ἀξιοῦ, ὅστις τὸ κάλλιστον ὕδωρ εἰς τὴν γαῖαν ἁπλώνει,
ἐκεῖνος ἔτεκε τὸν Πηλεγόνα εἰς τὸ ἔγχος κλυτὸν· καὶ ἀπ᾿ ἐκεῖνον ἐμέ λέγουν
ἐγεννήθην· τώρα πάλιν μαχώμεθα, ἔνδοξε Ἀχιλλεῦ. ”
Οὕτως εἶπε ἀπειλήσας, ὁ δὲ θεϊκὸς Ἀχιλλεὺς ἀνύψωσε
τὴν πηλιακὴν μελιάν· ὁ δὲ συγχρόνως δούρατα χωριστά
ὁ ἥρως Ἀστεροπαῖος, ἐπειδή ἦτο ζερβόδεξος.
Καὶ ἔπειτα μέ τὸ ἕτερον μάλιστα δόρυ τὴν ἀσπίδα ἔβαλε, καὶ πέρα δὲν
διέρηξε τὴν ἀσπίδα· διότι ὁ χρυσός ἐμπόδισε, δῶρα Θεοῦ·
καὶ τότε μέ τὸ ἄλλο τὸν πῆχυν τῆς χειρὸς αὐτοῦ ἐπιπολαίως ἔβαλε
τῆς δεξιᾶς, καὶ ἐχύνετο τὸ κελαινεφὲς αἷμα· καὶ ἐκείνη [ἡ μελιά] ὑπέρ αὐτοῦ
εἰς τὴν γῆν ἔμενε ἐμπεπηγμένη, ἐπιθυμοῦσα μέ σάρκα νά χορτάσῃ. )

Τὸ ὄνομα Μακεδονία ἐπί ἐποχῆς Ὁμήρου ἦτο μᾶλλον ἄγνωστον. Οἱ λαοί οἵτινες κατοίκεον παρά τὸν Ἀξιόν ποταμόν ἦτο Ἕλληνες. Τοῦτο ἀποδεικνύουν περίτρανα ἀφ᾿ ἑνὸς τὰ ὀνόματα ἀνθρώπων ὅπως: Ἀκεσσαμενός, Πηλεγών, Ἀστεροπαῖος, Περίβοια κ.ἄ., ἀφ᾿ ἑτέρου ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μέ τὴν ὁποίαν ἐπικοινώνουν καθ᾿ ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ τρωικοῦ πολέμου 3087 -- 3078 π.Χ., τοῦ πρώτου καταγεγραμμένου ἑλληνικοῦ ἐμφυλίου πολέμου.

Εἰς ἐκεῖνον τὸν πόλεμον ἔλαβον μέρος οἱ Ἀχαιοί καὶ οἱ Δωριεῖς τῆς Πελοποννήσου, Στερεᾶς Ἑλλάδος, Θεσσαλίας, Ἠπείρου, Νοτίου Μακεδονίας, Εὐβοίας, Κρήτης καὶ τέλος τῶν Δωδεκανήσων καὶ Ἑπτανήσων. Ἀπό τὴν ἄλλην πλευράν, ἐκτός Τρώων, ἔλαβον μέρος καὶ οἱ ἐπίκουροι ἐκείνων ὅπως: Δάρδανοι, Ἀλιζώνες, Μαίονες, Μυσοί, Φρύγες, Κάρες, Θρᾶκες, Κίκονες, Παίονες, Παφλαγόνες καὶ Λύκιοι. Ἅπαντες εἶχον τοὺς ἰδίους Θεούς καὶ τὴν ἰδίαν θρησκείαν, τὰ ἴδια ἤθη καὶ ἔθιμα, τὴν ἰδίαν βεβαίως γλῶσσαν καὶ τὴν ἰδίαν ἀνδρείαν, ἦσαν Ἕλληνες. Ὁ Ὀδυσσεὺς (Ὅμηρος) κατέγραψεν ἐκεῖνον τὸν πόλεμον, ὁ ἴδιος ἐγνώριζε τοὺς Μάγνητας, συνεπῶς ἐγνώριζε τὸ ὄνομα Μάγνης. Εἶνε βέβαιον ὅτι ἐγνώριζε καὶ τὸ ὄνομα Μακεδών, καθ᾿ ὅτι ἀδελφοὶ, ἀλλά δὲν τὸ ἀναφέρει. Μάγνητες καὶ Μακεδόνες εἶνε ἑλληνικὰ γένη. Τὸ δὲ ὄνομα Μακεδονία εἶνε ἑλληνικὸς κῶδιξ, ποιηθείς ἐπί βασιλέως Περδίκκα Α’ τῷ 700 π.Χ.

Ἄς πάψουν λοιπόν νά σφετερίζωνται τὸ ὄνομα Μακεδονία οἱ βάρβαροι, προσβάλλοντες τοὺς Ἕλληνας. Ἐκεῖνοι ὄντες γλωσσικῶς ἀνίκανοι, γράφουν καὶ προφέρουν Ματσεντόνια! Μόνον βλάξ ταυτίζει αὐτὰ τὰ δύω ὀνόματα. Ἡ παραχάραξις τῆς Ἱστορίας καθώς καὶ ἡ λήθη, ἐπιφέρουν τὴν Νέμεσιν.